Humphrey Polanen: van Suriname naar Silicon Valley

Palo Alto, California--

Eerst neemt Humphrey Polanen ( Pbo 1951 ) de Ware Tijd mee naar een duizelingwekkende vergadering in zijn woonplaats Palo Alto, vlak bij San Francisco in Amerika. Hij ontmoet er twee Amerikaanse football sterren die geïnteresseerd zijn in het investeren van een deel van hun vermogen dat zij bij elkaar hebben gefootbald. De bedragen duizelen om de tafel. 250 of was het 300 miljoen dollar.

Het duizelt nog na als wij later samen het pand verlaten en hij in antwoord op mijn vraag, dat dit een taal is die ik niet versta en dus niet begrijp, zegt, dat hij dat in het begin ook niet sprak, maar het gaandeweg en in de praktijk heeft moeten leren.
Palo Alto, California--

Eerst neemt Humphrey Polanen ( Pbo 1951 ) de Ware Tijd mee naar een duizelingwekkende vergadering in zijn woonplaats Palo Alto, vlak bij San Francisco in Amerika. Hij ontmoet er twee Amerikaanse football sterren die geïnteresseerd zijn in het investeren van een deel van hun vermogen dat zij bij elkaar hebben gefootbald. De bedragen duizelen om de tafel. 250 of was het 300 miljoen dollar.

Het duizelt nog na als wij later samen het pand verlaten en hij in antwoord op mijn vraag, dat dit een taal is die ik niet versta en dus niet begrijp, zegt, dat hij dat in het begin ook niet sprak, maar het gaandeweg en in de praktijk heeft moeten leren.

Humphrey Polanen uit de Combe, die eerst met zijn moeder, mevrouw Silos uit Moengo, naar Puerto Rico vertrok omdat zij daar ging studeren en hij verder naar school. Terug in Suriname ging hij naar de Graaf van Zinsendorff om daarna bijna definitief te vertrekken naar Amerika.

Mevrouw Silos ( Pbo 1923 ) woont nu ook in Palo Alto in een bejaarden en verzorgings tehuis, op vijf minuten afstand van Humphrey en haar twee kleinkinderen. Hij komt haar regelmatig ophalen in zijn Porsche, Cayenne. Hij lacht een typisch Surinaamse lach als ik hem op het type auto wijs en zeg dat Porsche binnenkort maar eens een type Suriname zou moeten ontwikkelen. Op een beetje pijn in haar knie heeft zij nergens last van en is ze fit. Of het zou moeten zijn van een beetje heimwee naar Suriname en het Moengo van vlak na de Tweede Wereldoorlog als kind zo leerde liefhebben Toen haar vader, loods en kapitein Silos met de sleepboot die grote ertstankers van de Alcoa naar de monding van de Suriname rivier bracht. En hoe ze mee mocht varen op en neer naar de stad. Dat waren haar vakanties waar ze nog met veel plezier aan terug denkt. “ Want “, zegt ze in de ruime woonkamer van Humphrey, “ Suriname is dan op de kaart wel ver weg, het is in mijn hart altijd dichtbij. Het is ook zo moeilijk hier vandaan daar naar toe te reizen. Dat is niet alleen maar mijn knie, het is ook eerst overstappen en overnachten in Miami, dan nog eens een keer op Curacao. Maar waarschijnlijk ga ik toch nog eens terug “.

De keren dat ze hier in Californie contact heeft met Surinamers is als er een Sranan day wordt georganiseerd. Een soort veredelde picknick waar een paar honderd Surinamers die in de regio wonen en tories komen praten en uitwisselen. Ze trekt een beetje lacherig aan haar oorbel als ik haar op het Surinaamse pepiet goud wijs. “ Speciaal voor de gelegenheid aan getrokken “, hoor ik van haar.

Voor het zakelijke en persoonlijke succes van haar zoon wijst ze nadrukkelijk op het feit dat zij hem heeft groot gebracht. Want succesvol is Humphrey. Niet alleen heeft hij een stuk of vijf, zes bedrijven, waaronder een investeringsbank en niet alleen in Amerika, maar ook in China, Engeland en Holland, ook doet hij over de hele wereld zaken. Die vergadering waar hij de Ware Tijd mee naar toe heeft genomen, mag na verloop van tijd dan wel afgeketst zijn, nu doet hij weer zaken met een partner uit Italie waar het om duizenden miljoen ( miljarden ) dollars gaat.

Nadat hij met zijn moeder terug uit Puerto Rico kwam en zijn vader met eigen ogen in boeien weggevoerd zag worden uit het gerechtsgebouw aan de Grote Combe vertrok hij weer met zijn moeder. Deze keer naar Minnesota in Amerika waar ze in Minneapolis gingen wonen. De koudste streek van Amerika dicht tegen de Canadese grens aan. Vrijwel altijd sneeuw. Gelukkig kwamen ze daar in de zomer aan toen de temperaturen een beetje draaglijk waren. En zo ruilde hij de muskieten van de Combe tegenover de palmentuin tegen de muskieten van Minnesota.



Maar in de winter als die temperatuur tot onder de 20 of 30 graden onder nul raakt hebben zelfs de buffels geen plek om hun behoefte te doen Dat was echter ook de juiste temperatuur om niet op straat rond te hangen maar integendeel thuis te studeren. En als het iets is waar hij veel zin in had dan was het in de boeken kijken.

De episode met zijn vader was zo pijnlijk en onbegrijpelijk voor een jongen van zijn leeftijd dat tegen zichzelf ook zei dat een zoete wraak, door veel te weten en een voorbeeldig leven te lijden, het beste antwoord zou zijn. Zijn vader, altijd een absoluut leidersfiguur,. had volgens Jules Sedney, in feite niet veel kwaads gedaan, behalve met een soortement bom in een sardiene blik Jopie Pengel de schrik op het lijf willen jagen.

“ Een kleine pagara was het, niet meer en niet minder “, aldus de voormalig premier. Toch meenden de autoriteiten Polanen enkele jaren op te moeten sluiten.

“ Ik stond op het balkon en zag het gebeuren “, zegt Humphrey nu, “ Dat was het laatste wat ik van mijn vader heb gezien en ik zal het nooit meer vergeten “.

In Minnesota maakte hij de middelbare school af en kreeg het idee een paar brieven met het verzoek voor een beurs aan de Universiteiten te schrijven. Hij begreep bliksems goed dat je daarvoor goed moest zijn en zorgde daarom ook dat in elk geval aan die kant er geen speld tussen was te krijgen. Hij kreeg een studie beurs van de meest prestigieuze Universiteit ter wereld, Harvard in Massachussetts en werd aangenomen.

Volgens zijn moeder werd hij een van de beste studenten van die tijd. Nu schatert Humphrey pas echt een waterkant lach als hij dat hoort: “ Moeders zullen altijd zulke dingen zeggen “, lacht hij. Maar in feite had mevrouw Silos – die haar meisjesnaam weer had aangenomen na een echtscheiding van haar man – wel gelijk. Want niet alleen studeerde hij rechten, maar ook en tegelijkertijd business administration en filosofie. Dat maakte hem tot een uitzonderlijke student.

“ Ja, ma na mi tjarie ing “, zegt zijn moeder mevrouw Silos, terecht trots. Weer die waterkant lach van Humphrey.

Later in een boekenwinkel als ik hem vraag hoe hij het hedge funding – het beheren van een extern vermogen van enkele honderden miljoenen of miljarden dollars – en de taal die erbij hoort onder knie heeft gekregen, zegt hij dat hij dat uiteindelijk toch niet van de Universiteit heeft meegekregen.

“ Maar gewoon te lezen en nog eens wat meer te lezen over de zaken waar je echt in bent geïnteresseerd “, zegt hij en wijst op de rijen boeken die hij nu weer koopt en naast zijn nachtkastje zet om straks te lezen.

Humphrey is met een vrouw uit Ethiopie getrouwd en reist zoveel dat hij maar weinig tijd heeft naar Suriname te komen. Maar het staat hoog op zijn prioriteiten lijst.


Anton JieSamFoek

Palo Alto, 14 februari 2008