Robert Hazelwood, woordvoerder van de Federale Schuijlkill gevangenis midden in de Amerikaanse staat Pennsylvania, zegt al na enkele maanden correspondentie dat het uiteindelijk van hogerhand toegestaan is de Nederlandse gevangene Henk Orlando Rommy daar te bezoeken en te spreken.
De warden, het hoofd van het gevangenis complex zelf, is niet beschikbaar. Maar de woordvoerder zal ons opwachten bij de ingang en om ons verder te begeleiden. Wij moeten er niet op rekenen van hem iets te horen over een van Europa's meest beruchte criminelen, die sinds enkele jaren in de gevangenis in Amerika zit. En, oh ja, het is niet toegestaan camera´s en opnameapparatuur vanwege veiligheidsmaatregelen mee naar binnen te nemen.
Het gevangeniscomplex is erg moeilijk te vinden. Het ligt goed verborgen in het schitterende mooie en glooiende landschap van dit deel van Amerika, verborgen in een bosrijke omgeving, aan een kleine zijweg. Er zijn geen aanwijzingen voor hoe er vanaf de iets grotere weg te komen. Ook die is weer op een afslag vanaf een snelweg.
Eerst een aantal kleinere gebouwen. Intimiderend veel prikkeldraad. Dat is dan de minimum security afdeling. Enkele tientallen gevangenen lopen er op het eerste gezicht zomaar vrij rond. Ze maaien gras en houden zich bezig met andere huishoudelijke zaken als onderhoud voor het complex. Verven en reparaties.
Verderop de hoofdingang waar je bij aanmelding alle metalen en vloeibare spullen die je bij je hebt moet afgeven. Alle zakken leeg. De kranten uit Holland en wat snoep gaan de prullenmand in. Weer voor de interne en externe veiligheid.
Overal, elk deel van de gevangenis, wordt evenals elke beweging binnen in het complex door uiterst gevoelige elektronische apparatuur in de gaten gehouden. Er is nog nooit een ontsnapping geweest en die zal, als het aan de technologie en veiligheidsmaatregelen ligt, ook nooit komen. Die technologie is zelfs zover, is de uitleg dat het bepaalde gedrags bewegingen kan analyseren en op kan maken wat diegene die in de gaten wordt gehouden van plan is of zou kunnen zijn. Ik hoor dat een zware vogel op de elektrische bedrading in sommige gevallen al een alarm af kan laten gaan.
Een kleine sluis om na te gaan of je inderdaad niets bij je hebt. Je identiteitskaarten, paspoort en rijbewijs, waarvan eerder een fotokopie ter verificatie is opgestuurd, worden voorlopig achter gehouden. En tenslotte: een tijdelijk stempel op je hand om je, nadat elke getraliede deur die achter je sluit, onder een infrarode lamp te controleren.
De Zwarte Cobra, maakt kleine vreugdepasjes als hij ons ziet en lacht vreselijk breed uit. Typisch en prachtig mooi Surinaams : ‘ Je bent de eerste, je bent de eerste, die mij hier mag spreken. Er is een wonder gebeurd. Eindelijk een Srananmang´. Hij is niet geboeid en heeft een bruin khaki uniform met korte mouwen aan. Onder de borstzak zijn naam Henk Orlando Rommy en zijn gevangenis nummer 57271-054. Toen hij drie was kwam hij met zijn ouders die op vakantie naar Nederland gingen. Zijn vader, ambtenaar bij de overheid in Paramaribo, liet zich voor de tropen afkeuren. De familie woonde sindsdien in Utrecht.
Nu zijn wij in de grote ontvangsthal van het gevangenis complex. Een automaat om frisdrank te kopen, een tekening van een idyllisch landschap op de muur Daar laten de gevangenen foto´s maken. Die sturen ze weer naar hun familie en vrienden om de indruk te geven dat ze buiten staan en dat alles wel aan boord is.
Robert Hazelwood, de woordvoerder vraagt beminnelijk of wij wellicht alleen willen zijn in een kleine aangrenzende kamer met glazen wanden. Ongeveer vier bij vier meter met tafel en stoelen en een camera naast de lamp erboven. Zelf trekt hij zich bescheiden terug op en afstand van zo´n tien meter waar vandaan hij de geluiden en bewegingen in kamer in de gaten kan houden.
Hier zit-ie dan de man van 140 miljoen zoals het verhaal gaat. Daar is echter na een deal met de fiscus niets meer van over. Al zijn bezittingen en eigendommen zijn niet meer. Hij denkt dat hij nog wat heeft. Maar dat is niet zo. Oscar Hammerstein heeft zijn fiscale zaken behartigd.
Zo te zien ziet Rommy er goed uit. ‘ Ik ben nooit dik geweest ‘, zegt hij, ‘ en het gaat me goed hier. Ja, naar omstandigheden dan. Mijn celdeur gaat om zes uur ‘s ochtends open en om tien uur ‘s avonds weer dicht. Alleen tussen kwart voor vier en half vijf ‘s middags moeten we even weer naar binnen. Ik heb een baantje in de kapperszaak waar ik de vloer aanveeg. Ik doe alles wat in mijn macht ligt om zo snel mogelijk weer thuis te zijn. Maar mijn advocaat hier in New York, Richard Willstatter, had het misschien een beetje beter kunnen doen. Die heeft een paar schoonheidsfoutjes gemaakt. En die worden niet vergeven hier in Amerika ´.
Hij kijkt mij recht in de ogen aan alsof hij die fouten daarmee wil onderstrepen. Maar als hij het over thuis heeft draaien diezelfde koolzwarte ogen weer weg, alsof hij last van nostalgie krijgt en dat wil verbergen. Er zijn trouwens nog meer fouten gemaakt in de zaak die erg controversieel en complex is geworden.
Het gekke is ook dat hij een jaar eerder al, sinds begin 2002 op de Interpol opsporingslijst op verzoek van de Amerikanen staat en hij dus al die tijd al in Nederland aangehouden had kunnen worden. In datzelfde jaar zocht de politie in Rotterdam hem nadat ze, ook alweer uit Amerika een tip hadden gekregen dat hij bezig zou zijn met XTC smokkel. Ze vonden tot hun grote teleurstelling en frustratie geen pillen maar wel hasj. Hij werd veroordeeld tot twaalf maanden, maar mocht vervroegd naar huis. Tumult in de Tweede Kamer. Want waarom zou je zware criminelen naar huis sturen om ruimte te scheppen voor kleinere misdadigers?
November 2003
Rommy wordt in Malaga gearresteerd. Daar zoekt hij vrouw en kind gaat op nadat zijn vriend Alex een ticket voor hem heeft gekocht. Nou ja, vriend? Vriend ? Want een half jaar eerder had Alex hem ook al voorgesteld om samen op luxe vakantie naar Bermuda te gaan. Die vriend zei dat hij zijn vrouw en kind eens moest opzoeken of was hij soms zo’n typische Surinamer die kinderen verwekt om ze dan bij de moeder achter te laten en er niet meer naar omkijkt? Neen, toch? Dus zwichtte Rommy ondanks dat een politieagent in Rotterdam hem duidelijk en met zoveel woorden had gewaarschuwd voor het feit dat de Amerikanen hem zochten.
Op een terras in de stad wordt hij overvallen door de horde agenten nadat hij er, met Alex, nog geen minuut zit. Pas later zou hij begrijpen dat de Amerikanen vervolg aan het eerder gemaakte Bermuda bezoek willen geven zodat ze een sterkere zaak krijgen.
Hij wordt overgebracht naar een cel in de Valdemoro gevangenis bij Madrid. Nederland vraagt om zijn uitlevering. Dat doet de Verenigde Staten ook. Die willen natuurlijk niet dat hij in Nederland wordt aangehouden en opgepakt. Nederland is inde ogen van Amerika veel te lief en zacht voor misdadigers.
Iedereen daar weet ook dat hij geen lieverdje is, een zeer, zeer zware jongen die te glad is om lang vastgehouden te worden. Hij heeft verschillende malen in even verschillende landen vast gezeten, maar wist door gebrek aan bewijs of gratie steeds de dans te ontspringen.
Nederland vraagt, bij monde van zijn advocaat, Mark Teurlings uit Amsterdam ook gevraagd.
Hij wordt verdacht van de smokkel van XTC pillen naar Amerika. De grote vraag die de eerste controverse oproept is waarom hij niet in Nederland is aangehouden. Rommy: ´ Eenvoudig omdat ik niet in XTC deed´. ´
Wat er is gebeurd is dat, zo´n tien, vijftien jaar geleden Amerika werd overspoeld met de partydrugs vanuit Nederland. De Amerikaanse televisie is er voor over geweest en heeft naast nieuws reportages ook dieper gravende documentaires over gemaakt. Verschillende Nederlanders zijn daarna aangehouden en in Amerika veroordeeld. Maar die aanhoudingen gebeurden altijd in Nederland.
Rommy wist dat en zorgde ervoor uit handen van de Amerikanen te blijven. Zoals iedereen is ook hij op de hoogte van de manieren waarop die Amerikanen te werk gaan en toeslaan. Zoals iedereen weet ook hij dat, als ze je eenmaal hebben en bestraffen die straffen barbaars en onredelijk zijn.
Maar zelfs dan heeft elke Nederlandse onderdaan, die in Amerika gevangen zit, op grond van het WOTS verdrag het recht die straf in Nederland uit te zitten. Het is een lange procedure, dat wel, maar bij Rommy schiet het niet op omdat hij teveel weet. Hij weet te veel van corrupte ambtenaren op het ministerie van Justitie. Hij weet teveel van het feit dat er een Zwart Schaap gevonden moet worden om die documentaires de stroom negatief nieuws tegen te houden Redenen waarom Nederland liever dat soort mensen kwijt dan rijk is. Nu hij in Spanje is gearresteerd kan het verzoek om uitlevering pas beginnen als de strafprocedure is afgelopen.
En bij de veroordeling op de laatste zitting hoorde hij dat hij 20 jaar tot 2030 in Amerika mag blijven en weer terug naar huis in Amsterdam of Zwitserland mag als hij 76 jaar oud is.
Er is smerig spel met Rommy gespeeld. Eerst hebben de Amerikanen een Nederlander, Alex van der Laan de Vries, als infiltrant in Nederland gebruikt om Rommy in de val te lokken. Daar is overleg met het ministerie van Justitie in de Haag over geweest, omdat buitenlandse opsporings ambtenaren niet zonder toestemming hier Nederlanders mogen rekruteren. Het ministerie heeft dan ook geweigerd. En Amerika legt die weigering uit als een afwijzing en gaat dus zijn eigen gang. Volgens de Nederlandse Openbare aanklager is er niet met Amerika samengewerkt, maar onderzoek van Aktueel wijst uit dat er vele dossiers over deze zaak vanuit den Haag naar Washington zijn verstuurd en dat er dus wel degelijk is samengewerkt.
Den Haag liegt dus. Dat doen de Amerikaanse autoriteiten ook als wordt beweerd dat er pillen voor de Amerikaanse markt zijn gemaakt die zoals in de tapverslagen te horen valt.
Die Alex van der Laan de Vries zou ook best nog een wat licht op de zaak kunnen doen schijnen. Heeft hij bijvoorbeeld destijds, vanaf midden 2000 een deal voor strafvermindering en verdere strafvervolging met de Amerikaanse autoriteiten gesloten? Sinds die tijd probeert hij Rommy over te halen tot het smokkelen van een partij XTC naar Amerika terwijl Rommy niet in XTC deed..
Alex bouwt in samenwerking met de Amerikanen containers in Mijdrecht.
Rommy: ´ Hij had daar een voorraad spul van 10 000 kg met een straatwaarde van 36 miljoen gulden. Die handel zou van Kees van H.zijn geweest. Alex deed ook in marihuana samen met Joop B. uit Zwanenburg. Eerst maakten we een afspraak in Madrid. Maar ik ben niet gegaan ‘.
Volgens Rommy ging, toen hij Alex in zijn loods in Mijdrecht bezocht, de telefoon. Dat was Marc een vriend uit Amerika. Marc wilde graag kennis maken met Rommy omdat die inmiddels een reputatie van je welste in het circuit had en in die kringen dan ook met respect werd behandeld. Een paar weken later ging de telefoon bij hem thuis op de boerderij in Abcoude.
´ Was het die Marc die mijn nummer van Alex had gekregen ´, zegt hij nu, ´ en hij bleef maar praten over transporten en zo. Daar heb ik een fout gemaakt en dat moet recht komen´.
October 2005
Alex verschijnt natuurlijk niet op de zitting in Manhattan. Te laf en te bang.
Rommy nu: ‘ Ook voormalig minister Donner had daar best bij aanwezig kunnen zijn om opheldering te geven over enkele dwingende vragen naar aanleiding van de leugens die zijn gebruikt om mij hier te krijgen en te houden ‘.
Hij doelt op de antwoorden van de voormalig minister die zei dat er geen undercover samenwerking heeft plaats gevonden tussen Nederland en de Amerikanen terwijl de processtukken dat wel uitwijzen. Henk Rommy’s advocaat Teurlings in Amsterdam heeft gevraagd hoe het nu zit, maar krijgt geen antwoord. Mark Teurlings op zijn kantoor achter het Concertgebouw zegt desgevraagd dat ook die brief is doorgestuurd naar Amerika. Volgens Teurlings wachten zowel hij als het Ministerie in den Haag sindsdien tevergeefs op het door de Amerikanen toegezegde antwoord.
‘ In een wereld waar recht heerst, zouden er andere mensen hier moeten zitten ´, zegt Henk Rommy nu. Hij geeft nogmaals toe dat hij geen lieverdje is, al denkt een aantal dames in Nederland, Spanje en andere landen daar anders over. Maar volgens hem weet hij te veel over zaken die het daglicht op het ministerie niet zouden kunnen verdragen.
Januari 2006
Terwijl de jury in Manhattan cruciale details over de zaak zou moeten aanhoren wordt ze afgeleid door tumult in de rechtszaal en neemt binnen een onwaarschijnlijk snelle tijd de beslissing dat Henk schuldig is. 20 jaar krijgt hij van de rechter opgelegd. Daarnaast moet hij een boete van 1 miljoen dollar terug betalen. Maar omdat het proces nog loopt is dat nog niet betaald.
´ Ik ga niets betalen ‘, zegt hij nu fier, ‘ want ik heb geen schulden ‘. Ik ben nog lang niet klaar met ze. Als ik hier uit kom zullen ze pas goed van mij horen. Ik mis Suriname jongen en wil zo snel mogelijk terug naar huis, waar ik geboren ben. Daar ben ik veilig ´.
Hij denkt aan zijn begin periode toen hij als 16- of 17-jarige puber uit inbreken ging en daar een waanzinnige kick van kreeg. ´ Terwijl de mensen in Bilthoven sliepen maakte ik de waakhonden rustig en deed wat ik wilde ‘ lacht hij geslepen.
´ Later kwamen jongens als Mohoeb Shamel, een Libanees die in Birmingham, woonde langs met diplomatenkoffers waar hash of zo in zat. Zo is het allemaal begonnen ´.
Hij wordt zowaar verlegen. Hij zegt, dat indien hij kans zou zien enkele mensen nader te horen en die de waarheid zouden vertellen er behoorlijk wat spraakmakende zaken naar boven zouden komen drijven. Maar ze zouden wel zijn onschuld in deze zaak, waar hij nu hier voor zit, aan kunnen tonen.
Het gaat bijvoorbeeld om de Zwitsers Thomas Bosch en Daniella Rinaldi. Die hebben tegenstrijdige verklaringen afgelegd en bijvoorbeeld gezegd dat zij Rommy in September 1997 in Zwitserland hebben gezien terwijl hij aantoonbaar en door advocaat Teevens bevestigd, in de gevangenis in Spanje zat.
Beiden hebben met de Drug Enforcement Agency samengewerkt. Beiden staan zij ook op de lijst van Bureau voor Gevangeniswezen waar overigens iedereen die ooit in Amerika is veroordeeld op staat. Bij Bosch staat dat hij ‘ not in custody ‘ is en bij Rinaldi dat ze is vrijgelaten. Beiden hebben dan ook verklaringen afgelegd die niet kloppen. Henk heeft nog wat op zijn kerfstok een zaak waar hij in eerste instantie drie jaar voor heeft gekregen en in beroep anderhalf jaar erbij. Daarvan heeft hij er drie achter de rug en moet nog anderhalf jaar hier zitten. Daarvoor Teurlings nu een gratie verzoek heeft ingediend.
Binnen zeer afzienbare tijd komt er een uitspraak van het zogenaamde second circuit in New York in het beroep. Dat beroep is aanhangig gemaakt in januari 2006. De zitting was in november 2006. In Nederland wordt er niet veel van verwacht in. De Amerikaanse advocaat Richard Wallstatter is optimistischer. ‘ Wij krijgen het wel voor elkaar dat hij zijn straf thuis mag uitzitten ‘. Zelf zou het Henk niet verbazen als hij zijn oude dag in zijn geboorteland Suriname zou doorbrengen.
Anton Foek
Schuylkill, Pennsylvania, 10 oktober 2007
zondag 2 november 2008
Humphrey Polanen: van Suriname naar Silicon Valley
Palo Alto, California--
Eerst neemt Humphrey Polanen ( Pbo 1951 ) de Ware Tijd mee naar een duizelingwekkende vergadering in zijn woonplaats Palo Alto, vlak bij San Francisco in Amerika. Hij ontmoet er twee Amerikaanse football sterren die geïnteresseerd zijn in het investeren van een deel van hun vermogen dat zij bij elkaar hebben gefootbald. De bedragen duizelen om de tafel. 250 of was het 300 miljoen dollar.
Het duizelt nog na als wij later samen het pand verlaten en hij in antwoord op mijn vraag, dat dit een taal is die ik niet versta en dus niet begrijp, zegt, dat hij dat in het begin ook niet sprak, maar het gaandeweg en in de praktijk heeft moeten leren.
Palo Alto, California--
Eerst neemt Humphrey Polanen ( Pbo 1951 ) de Ware Tijd mee naar een duizelingwekkende vergadering in zijn woonplaats Palo Alto, vlak bij San Francisco in Amerika. Hij ontmoet er twee Amerikaanse football sterren die geïnteresseerd zijn in het investeren van een deel van hun vermogen dat zij bij elkaar hebben gefootbald. De bedragen duizelen om de tafel. 250 of was het 300 miljoen dollar.
Het duizelt nog na als wij later samen het pand verlaten en hij in antwoord op mijn vraag, dat dit een taal is die ik niet versta en dus niet begrijp, zegt, dat hij dat in het begin ook niet sprak, maar het gaandeweg en in de praktijk heeft moeten leren.
Humphrey Polanen uit de Combe, die eerst met zijn moeder, mevrouw Silos uit Moengo, naar Puerto Rico vertrok omdat zij daar ging studeren en hij verder naar school. Terug in Suriname ging hij naar de Graaf van Zinsendorff om daarna bijna definitief te vertrekken naar Amerika.
Mevrouw Silos ( Pbo 1923 ) woont nu ook in Palo Alto in een bejaarden en verzorgings tehuis, op vijf minuten afstand van Humphrey en haar twee kleinkinderen. Hij komt haar regelmatig ophalen in zijn Porsche, Cayenne. Hij lacht een typisch Surinaamse lach als ik hem op het type auto wijs en zeg dat Porsche binnenkort maar eens een type Suriname zou moeten ontwikkelen. Op een beetje pijn in haar knie heeft zij nergens last van en is ze fit. Of het zou moeten zijn van een beetje heimwee naar Suriname en het Moengo van vlak na de Tweede Wereldoorlog als kind zo leerde liefhebben Toen haar vader, loods en kapitein Silos met de sleepboot die grote ertstankers van de Alcoa naar de monding van de Suriname rivier bracht. En hoe ze mee mocht varen op en neer naar de stad. Dat waren haar vakanties waar ze nog met veel plezier aan terug denkt. “ Want “, zegt ze in de ruime woonkamer van Humphrey, “ Suriname is dan op de kaart wel ver weg, het is in mijn hart altijd dichtbij. Het is ook zo moeilijk hier vandaan daar naar toe te reizen. Dat is niet alleen maar mijn knie, het is ook eerst overstappen en overnachten in Miami, dan nog eens een keer op Curacao. Maar waarschijnlijk ga ik toch nog eens terug “.
De keren dat ze hier in Californie contact heeft met Surinamers is als er een Sranan day wordt georganiseerd. Een soort veredelde picknick waar een paar honderd Surinamers die in de regio wonen en tories komen praten en uitwisselen. Ze trekt een beetje lacherig aan haar oorbel als ik haar op het Surinaamse pepiet goud wijs. “ Speciaal voor de gelegenheid aan getrokken “, hoor ik van haar.
Voor het zakelijke en persoonlijke succes van haar zoon wijst ze nadrukkelijk op het feit dat zij hem heeft groot gebracht. Want succesvol is Humphrey. Niet alleen heeft hij een stuk of vijf, zes bedrijven, waaronder een investeringsbank en niet alleen in Amerika, maar ook in China, Engeland en Holland, ook doet hij over de hele wereld zaken. Die vergadering waar hij de Ware Tijd mee naar toe heeft genomen, mag na verloop van tijd dan wel afgeketst zijn, nu doet hij weer zaken met een partner uit Italie waar het om duizenden miljoen ( miljarden ) dollars gaat.
Nadat hij met zijn moeder terug uit Puerto Rico kwam en zijn vader met eigen ogen in boeien weggevoerd zag worden uit het gerechtsgebouw aan de Grote Combe vertrok hij weer met zijn moeder. Deze keer naar Minnesota in Amerika waar ze in Minneapolis gingen wonen. De koudste streek van Amerika dicht tegen de Canadese grens aan. Vrijwel altijd sneeuw. Gelukkig kwamen ze daar in de zomer aan toen de temperaturen een beetje draaglijk waren. En zo ruilde hij de muskieten van de Combe tegenover de palmentuin tegen de muskieten van Minnesota.
Maar in de winter als die temperatuur tot onder de 20 of 30 graden onder nul raakt hebben zelfs de buffels geen plek om hun behoefte te doen Dat was echter ook de juiste temperatuur om niet op straat rond te hangen maar integendeel thuis te studeren. En als het iets is waar hij veel zin in had dan was het in de boeken kijken.
De episode met zijn vader was zo pijnlijk en onbegrijpelijk voor een jongen van zijn leeftijd dat tegen zichzelf ook zei dat een zoete wraak, door veel te weten en een voorbeeldig leven te lijden, het beste antwoord zou zijn. Zijn vader, altijd een absoluut leidersfiguur,. had volgens Jules Sedney, in feite niet veel kwaads gedaan, behalve met een soortement bom in een sardiene blik Jopie Pengel de schrik op het lijf willen jagen.
“ Een kleine pagara was het, niet meer en niet minder “, aldus de voormalig premier. Toch meenden de autoriteiten Polanen enkele jaren op te moeten sluiten.
“ Ik stond op het balkon en zag het gebeuren “, zegt Humphrey nu, “ Dat was het laatste wat ik van mijn vader heb gezien en ik zal het nooit meer vergeten “.
In Minnesota maakte hij de middelbare school af en kreeg het idee een paar brieven met het verzoek voor een beurs aan de Universiteiten te schrijven. Hij begreep bliksems goed dat je daarvoor goed moest zijn en zorgde daarom ook dat in elk geval aan die kant er geen speld tussen was te krijgen. Hij kreeg een studie beurs van de meest prestigieuze Universiteit ter wereld, Harvard in Massachussetts en werd aangenomen.
Volgens zijn moeder werd hij een van de beste studenten van die tijd. Nu schatert Humphrey pas echt een waterkant lach als hij dat hoort: “ Moeders zullen altijd zulke dingen zeggen “, lacht hij. Maar in feite had mevrouw Silos – die haar meisjesnaam weer had aangenomen na een echtscheiding van haar man – wel gelijk. Want niet alleen studeerde hij rechten, maar ook en tegelijkertijd business administration en filosofie. Dat maakte hem tot een uitzonderlijke student.
“ Ja, ma na mi tjarie ing “, zegt zijn moeder mevrouw Silos, terecht trots. Weer die waterkant lach van Humphrey.
Later in een boekenwinkel als ik hem vraag hoe hij het hedge funding – het beheren van een extern vermogen van enkele honderden miljoenen of miljarden dollars – en de taal die erbij hoort onder knie heeft gekregen, zegt hij dat hij dat uiteindelijk toch niet van de Universiteit heeft meegekregen.
“ Maar gewoon te lezen en nog eens wat meer te lezen over de zaken waar je echt in bent geïnteresseerd “, zegt hij en wijst op de rijen boeken die hij nu weer koopt en naast zijn nachtkastje zet om straks te lezen.
Humphrey is met een vrouw uit Ethiopie getrouwd en reist zoveel dat hij maar weinig tijd heeft naar Suriname te komen. Maar het staat hoog op zijn prioriteiten lijst.
Anton JieSamFoek
Palo Alto, 14 februari 2008
Eerst neemt Humphrey Polanen ( Pbo 1951 ) de Ware Tijd mee naar een duizelingwekkende vergadering in zijn woonplaats Palo Alto, vlak bij San Francisco in Amerika. Hij ontmoet er twee Amerikaanse football sterren die geïnteresseerd zijn in het investeren van een deel van hun vermogen dat zij bij elkaar hebben gefootbald. De bedragen duizelen om de tafel. 250 of was het 300 miljoen dollar.
Het duizelt nog na als wij later samen het pand verlaten en hij in antwoord op mijn vraag, dat dit een taal is die ik niet versta en dus niet begrijp, zegt, dat hij dat in het begin ook niet sprak, maar het gaandeweg en in de praktijk heeft moeten leren.
Palo Alto, California--
Eerst neemt Humphrey Polanen ( Pbo 1951 ) de Ware Tijd mee naar een duizelingwekkende vergadering in zijn woonplaats Palo Alto, vlak bij San Francisco in Amerika. Hij ontmoet er twee Amerikaanse football sterren die geïnteresseerd zijn in het investeren van een deel van hun vermogen dat zij bij elkaar hebben gefootbald. De bedragen duizelen om de tafel. 250 of was het 300 miljoen dollar.
Het duizelt nog na als wij later samen het pand verlaten en hij in antwoord op mijn vraag, dat dit een taal is die ik niet versta en dus niet begrijp, zegt, dat hij dat in het begin ook niet sprak, maar het gaandeweg en in de praktijk heeft moeten leren.
Humphrey Polanen uit de Combe, die eerst met zijn moeder, mevrouw Silos uit Moengo, naar Puerto Rico vertrok omdat zij daar ging studeren en hij verder naar school. Terug in Suriname ging hij naar de Graaf van Zinsendorff om daarna bijna definitief te vertrekken naar Amerika.
Mevrouw Silos ( Pbo 1923 ) woont nu ook in Palo Alto in een bejaarden en verzorgings tehuis, op vijf minuten afstand van Humphrey en haar twee kleinkinderen. Hij komt haar regelmatig ophalen in zijn Porsche, Cayenne. Hij lacht een typisch Surinaamse lach als ik hem op het type auto wijs en zeg dat Porsche binnenkort maar eens een type Suriname zou moeten ontwikkelen. Op een beetje pijn in haar knie heeft zij nergens last van en is ze fit. Of het zou moeten zijn van een beetje heimwee naar Suriname en het Moengo van vlak na de Tweede Wereldoorlog als kind zo leerde liefhebben Toen haar vader, loods en kapitein Silos met de sleepboot die grote ertstankers van de Alcoa naar de monding van de Suriname rivier bracht. En hoe ze mee mocht varen op en neer naar de stad. Dat waren haar vakanties waar ze nog met veel plezier aan terug denkt. “ Want “, zegt ze in de ruime woonkamer van Humphrey, “ Suriname is dan op de kaart wel ver weg, het is in mijn hart altijd dichtbij. Het is ook zo moeilijk hier vandaan daar naar toe te reizen. Dat is niet alleen maar mijn knie, het is ook eerst overstappen en overnachten in Miami, dan nog eens een keer op Curacao. Maar waarschijnlijk ga ik toch nog eens terug “.
De keren dat ze hier in Californie contact heeft met Surinamers is als er een Sranan day wordt georganiseerd. Een soort veredelde picknick waar een paar honderd Surinamers die in de regio wonen en tories komen praten en uitwisselen. Ze trekt een beetje lacherig aan haar oorbel als ik haar op het Surinaamse pepiet goud wijs. “ Speciaal voor de gelegenheid aan getrokken “, hoor ik van haar.
Voor het zakelijke en persoonlijke succes van haar zoon wijst ze nadrukkelijk op het feit dat zij hem heeft groot gebracht. Want succesvol is Humphrey. Niet alleen heeft hij een stuk of vijf, zes bedrijven, waaronder een investeringsbank en niet alleen in Amerika, maar ook in China, Engeland en Holland, ook doet hij over de hele wereld zaken. Die vergadering waar hij de Ware Tijd mee naar toe heeft genomen, mag na verloop van tijd dan wel afgeketst zijn, nu doet hij weer zaken met een partner uit Italie waar het om duizenden miljoen ( miljarden ) dollars gaat.
Nadat hij met zijn moeder terug uit Puerto Rico kwam en zijn vader met eigen ogen in boeien weggevoerd zag worden uit het gerechtsgebouw aan de Grote Combe vertrok hij weer met zijn moeder. Deze keer naar Minnesota in Amerika waar ze in Minneapolis gingen wonen. De koudste streek van Amerika dicht tegen de Canadese grens aan. Vrijwel altijd sneeuw. Gelukkig kwamen ze daar in de zomer aan toen de temperaturen een beetje draaglijk waren. En zo ruilde hij de muskieten van de Combe tegenover de palmentuin tegen de muskieten van Minnesota.
Maar in de winter als die temperatuur tot onder de 20 of 30 graden onder nul raakt hebben zelfs de buffels geen plek om hun behoefte te doen Dat was echter ook de juiste temperatuur om niet op straat rond te hangen maar integendeel thuis te studeren. En als het iets is waar hij veel zin in had dan was het in de boeken kijken.
De episode met zijn vader was zo pijnlijk en onbegrijpelijk voor een jongen van zijn leeftijd dat tegen zichzelf ook zei dat een zoete wraak, door veel te weten en een voorbeeldig leven te lijden, het beste antwoord zou zijn. Zijn vader, altijd een absoluut leidersfiguur,. had volgens Jules Sedney, in feite niet veel kwaads gedaan, behalve met een soortement bom in een sardiene blik Jopie Pengel de schrik op het lijf willen jagen.
“ Een kleine pagara was het, niet meer en niet minder “, aldus de voormalig premier. Toch meenden de autoriteiten Polanen enkele jaren op te moeten sluiten.
“ Ik stond op het balkon en zag het gebeuren “, zegt Humphrey nu, “ Dat was het laatste wat ik van mijn vader heb gezien en ik zal het nooit meer vergeten “.
In Minnesota maakte hij de middelbare school af en kreeg het idee een paar brieven met het verzoek voor een beurs aan de Universiteiten te schrijven. Hij begreep bliksems goed dat je daarvoor goed moest zijn en zorgde daarom ook dat in elk geval aan die kant er geen speld tussen was te krijgen. Hij kreeg een studie beurs van de meest prestigieuze Universiteit ter wereld, Harvard in Massachussetts en werd aangenomen.
Volgens zijn moeder werd hij een van de beste studenten van die tijd. Nu schatert Humphrey pas echt een waterkant lach als hij dat hoort: “ Moeders zullen altijd zulke dingen zeggen “, lacht hij. Maar in feite had mevrouw Silos – die haar meisjesnaam weer had aangenomen na een echtscheiding van haar man – wel gelijk. Want niet alleen studeerde hij rechten, maar ook en tegelijkertijd business administration en filosofie. Dat maakte hem tot een uitzonderlijke student.
“ Ja, ma na mi tjarie ing “, zegt zijn moeder mevrouw Silos, terecht trots. Weer die waterkant lach van Humphrey.
Later in een boekenwinkel als ik hem vraag hoe hij het hedge funding – het beheren van een extern vermogen van enkele honderden miljoenen of miljarden dollars – en de taal die erbij hoort onder knie heeft gekregen, zegt hij dat hij dat uiteindelijk toch niet van de Universiteit heeft meegekregen.
“ Maar gewoon te lezen en nog eens wat meer te lezen over de zaken waar je echt in bent geïnteresseerd “, zegt hij en wijst op de rijen boeken die hij nu weer koopt en naast zijn nachtkastje zet om straks te lezen.
Humphrey is met een vrouw uit Ethiopie getrouwd en reist zoveel dat hij maar weinig tijd heeft naar Suriname te komen. Maar het staat hoog op zijn prioriteiten lijst.
Anton JieSamFoek
Palo Alto, 14 februari 2008
Surinamers in Amerika
New York, donderdag—Een even interessant als opwekkend artikel, in een van de grootste kranten ter wereld en zeker de meest invloedrijke in Amerika, de New York Times, heeft de Surinaamse gemeenschap in dat land aangenaam verrast. Dat zegt de ambassadeur van ons land bij de Permanente Missie van de Verenigde Naties, Henry L. Mac Donald, in New York. Het artikel heeft hij onmiddellijk na verschijning , nu enkele weken geleden, gecopierd aan een ieder die het maar wilde ontvangen, verstuurd. MacDonald wees erop dat mevrouw Greenspan, hoofd van de regionale vergadering van Caribische landen, met een delegatie van veertien afgevaardigden naar ons land is vertrokken en de inhoud van het artikel met eigen ogen heeft kunnen aanschouwen.
Het artikel loopt over van de elogies aan Suriname, waar de ethnische diversiteit een voorbeeldige rol voor de hele wereld is en de gemeenschappelijk taal een grote catalysator is . Een voorbeeld dat menigeen in de nieuwe globale verhoudingen aangenaam verrast. “ Het is zeker een van de speerpunten van ons beleid hier om de wereld, te beginnen bij de Verenigde Naties hier in New York, te wijzen op de ethnische harmonie en vrede die ons land bijna uniek maakt in een wereld die waar de conflicten steeds meer toe dreigen te nemen ‘, zegt MacDonald, die erop wijst dat ook wij natuurlijke onze dingen ook hebben, maar dat het nieitemin voorbeeldig is en ten navolging aan vele andere landen kan dienen.
In het artikel van de New York Times staat hoe de verschillende bevolkingsgroepen in ons land met elkaar samenleven door een gemeenschappelijke taal te ontwikkelen maar daarnaast de eigen ethnische taal in ere en in stand te houden.
Mac Donald wijst er op dat het voor ons normaal is en een gewone zaak om van de ene taal over te schakelen naar een andere en toch de juiste bedoelingen haarscherp kenbaar te maken. “ Wij hebben nauwelijks of geen ethnische issues ( gehad ) “, zegt hij, “ en dat verbaast de buitenstaanders die ons land bezoeken, zo ook de schrijven van het verhaal, de Colombiaanse journalist Romero, die voorlopig even niet voor commentaar te bereiken is vanwege het feit dat hij op reis is.
Er verschijnen niet echt vaak artikelen of stukken in Amerikaanse kranten en tijdschriften over ons land. Dat komt natuurlijk ook omdat er op geo-politiek gebied niet echt veel te melden valt. Maar Asha Burkhardt-Remesar, tweede in charge op de ambassade in New York, zegt dat als die artikelen verschijnen, ze ook meteen een belangrijke impact hebben.
Zelf heeft ze het niet onmiddellijk na verschijning gelezen maar pas bij terugkomst van verlof in Europa. Mevrouw Burkhardt vindt het echter een prettige omstandigheid dat er, na het verschijnen van het artikel, zoveel reacties, zowel van de diplomaten in New York als van andere organisaties, voornamelijk, educatieve, enkel reacties zijn binnengekomen. “ Het is belanrgijk voor Suriname zich in een snel veranderende wereld goed te positioneren. Daar hebben we bij de Verenigde Naties een buitengwoon goed platform voor. Er moet verandering komen en landen moeten op verschillende gebieden beter met elkaar omgaan. Anders gaat het mis “, weet ze stellig.
Belangrijke issues voor het profileren van Suriname en die niet in het artikel van de New York Times voorkomen, zijn de kwesties van het inter religieus dialoog. Daar bedoelen de diplomaten mee te zeggen dat de tolerantie van verschillende geloofsovertuigingen die in ons land belangrijk zijn. Niet alleen voor onszelf, maar eigenlijk voor grote gedeeltes van de wereld waar de intolerantie van andere geloven alleen maar toe dreigt te nemen en messcherpe confilcten lijken aan te wakkeren. “ Suriname speelt daar een enorm belangrijke rol en dat belang kan alleen maar toenemen”, weten Mac Donald en Burkhardt. Mevrouw Burkhardt herinnert eraan dat zij als Hindoestaanse op de Elizabeth school een Christelijke school aan de kankantriestraat is geweest terwijl de heer MacDonald, als Christen op Moslim Ansari school aan de Kankantriesstraat, gedurende een periode van zes jaar is geweest. “ Niemand in onze directe omgeving, geen vrienden en geen familie had daar ook maar de geringste moeite mee. Een dergelijk unieke situatie moet natuurlijk verder bekend en verspreid worden. “ En daar kunnen met de diplomatieke en uitgeverswereld in New York als achtergrond onzettend goed verder uitwerken “. Ook op het wereldforum wordt de boodschap door gegeven. En dan past een artikel als dat van de New York Times natuurlijk naadloos bij aan.
Daarnaast zijn er overigens nog enkele andere onderwerpen die zij beide belangrijk vinden om het land een vastere voet te geven op het internationale platform. Dat zijn bijvoorbeeld de millenium doel einden zoals die door de Verenigde Naties zijn opgesteld om de wereld van verschillende catastrofes te helpen. Ook het onderwerp van de klimaats veranderingen spreekt de Surinaamse diplomaten zeer sterk aan. Evenals Guyana heeft Suriname te lijden van een terug trekkende kustlijn die het vaste land bedreigd. “ Over de gevolgend van klimaatveranderingen heeft het artikel in de New York Times het niet gehad, “ zegt MacDonald, “ maar wij gaan een stapje verder door in een panel de link tussen die klimaatveranderingen en mensenrechten te trekken. “ Daar wil ik mij in het bijzonder druk over maken “ zegt MacDonald. Er zijn bij de VN verschillende resoluties over aangenomen. Hij vindt het typisch dat geen enkel Caricom land achter hem staat, maar heeft de verzekering dat vele andere landen daar meer dan geinteresseerd in zijn.
Bij de New York Times zegt de perswoordvoerder dat het niet meteen in de bedoeling ligt direct weer een verslaggever naar Suriname te sturen. Er is een Amerikaanse reporter in Brazilie gestationeerd die Suriname in het verleden verschillende malen heeft bezocht, maar er nu al een tijd niet meer is geweest. De krant gebruikt dan ook free lancers voor dit soort klussen. Niettemin heeft de krant een zwakke plek voor Suriname. Dat komt vooral door de belanrgijke rol die ons land tijdens en na de Tweede Wereldoorlog heeft gespeeld toen vrijwel alle aluinaarde uit ons land geimporteerd werd gebruikt om de geallieerde troepen van aluminium te voorzien . De woordvoerder is bijzonder goed op de hoogte van die bijdrage die ons land aan het stabiliseren van de wereld heeft gedaan.
Ook Surinamers in Florida, Californie en andere delen van Amerika, hebben buitengewoon prettig gereageerd op het artikel in de New York Times. ‘ Dat is nog eens wat anders dan de negatieve berichtgeving over het schenden van mensenrechten en de toename van de armoede of smokkelen van verdovende middelen door autoriteiten ‘, zegt een Surinaamse dame in Houston Texa, die liever anoniem blijft, ‘ misschien zou het vaker moeten gebeuren. Dan pas zou ons land echt meegenomen worden in de vaart der volkeren “.
Anton JieSamFoek
Zomer 2008
Het artikel loopt over van de elogies aan Suriname, waar de ethnische diversiteit een voorbeeldige rol voor de hele wereld is en de gemeenschappelijk taal een grote catalysator is . Een voorbeeld dat menigeen in de nieuwe globale verhoudingen aangenaam verrast. “ Het is zeker een van de speerpunten van ons beleid hier om de wereld, te beginnen bij de Verenigde Naties hier in New York, te wijzen op de ethnische harmonie en vrede die ons land bijna uniek maakt in een wereld die waar de conflicten steeds meer toe dreigen te nemen ‘, zegt MacDonald, die erop wijst dat ook wij natuurlijke onze dingen ook hebben, maar dat het nieitemin voorbeeldig is en ten navolging aan vele andere landen kan dienen.
In het artikel van de New York Times staat hoe de verschillende bevolkingsgroepen in ons land met elkaar samenleven door een gemeenschappelijke taal te ontwikkelen maar daarnaast de eigen ethnische taal in ere en in stand te houden.
Mac Donald wijst er op dat het voor ons normaal is en een gewone zaak om van de ene taal over te schakelen naar een andere en toch de juiste bedoelingen haarscherp kenbaar te maken. “ Wij hebben nauwelijks of geen ethnische issues ( gehad ) “, zegt hij, “ en dat verbaast de buitenstaanders die ons land bezoeken, zo ook de schrijven van het verhaal, de Colombiaanse journalist Romero, die voorlopig even niet voor commentaar te bereiken is vanwege het feit dat hij op reis is.
Er verschijnen niet echt vaak artikelen of stukken in Amerikaanse kranten en tijdschriften over ons land. Dat komt natuurlijk ook omdat er op geo-politiek gebied niet echt veel te melden valt. Maar Asha Burkhardt-Remesar, tweede in charge op de ambassade in New York, zegt dat als die artikelen verschijnen, ze ook meteen een belangrijke impact hebben.
Zelf heeft ze het niet onmiddellijk na verschijning gelezen maar pas bij terugkomst van verlof in Europa. Mevrouw Burkhardt vindt het echter een prettige omstandigheid dat er, na het verschijnen van het artikel, zoveel reacties, zowel van de diplomaten in New York als van andere organisaties, voornamelijk, educatieve, enkel reacties zijn binnengekomen. “ Het is belanrgijk voor Suriname zich in een snel veranderende wereld goed te positioneren. Daar hebben we bij de Verenigde Naties een buitengwoon goed platform voor. Er moet verandering komen en landen moeten op verschillende gebieden beter met elkaar omgaan. Anders gaat het mis “, weet ze stellig.
Belangrijke issues voor het profileren van Suriname en die niet in het artikel van de New York Times voorkomen, zijn de kwesties van het inter religieus dialoog. Daar bedoelen de diplomaten mee te zeggen dat de tolerantie van verschillende geloofsovertuigingen die in ons land belangrijk zijn. Niet alleen voor onszelf, maar eigenlijk voor grote gedeeltes van de wereld waar de intolerantie van andere geloven alleen maar toe dreigt te nemen en messcherpe confilcten lijken aan te wakkeren. “ Suriname speelt daar een enorm belangrijke rol en dat belang kan alleen maar toenemen”, weten Mac Donald en Burkhardt. Mevrouw Burkhardt herinnert eraan dat zij als Hindoestaanse op de Elizabeth school een Christelijke school aan de kankantriestraat is geweest terwijl de heer MacDonald, als Christen op Moslim Ansari school aan de Kankantriesstraat, gedurende een periode van zes jaar is geweest. “ Niemand in onze directe omgeving, geen vrienden en geen familie had daar ook maar de geringste moeite mee. Een dergelijk unieke situatie moet natuurlijk verder bekend en verspreid worden. “ En daar kunnen met de diplomatieke en uitgeverswereld in New York als achtergrond onzettend goed verder uitwerken “. Ook op het wereldforum wordt de boodschap door gegeven. En dan past een artikel als dat van de New York Times natuurlijk naadloos bij aan.
Daarnaast zijn er overigens nog enkele andere onderwerpen die zij beide belangrijk vinden om het land een vastere voet te geven op het internationale platform. Dat zijn bijvoorbeeld de millenium doel einden zoals die door de Verenigde Naties zijn opgesteld om de wereld van verschillende catastrofes te helpen. Ook het onderwerp van de klimaats veranderingen spreekt de Surinaamse diplomaten zeer sterk aan. Evenals Guyana heeft Suriname te lijden van een terug trekkende kustlijn die het vaste land bedreigd. “ Over de gevolgend van klimaatveranderingen heeft het artikel in de New York Times het niet gehad, “ zegt MacDonald, “ maar wij gaan een stapje verder door in een panel de link tussen die klimaatveranderingen en mensenrechten te trekken. “ Daar wil ik mij in het bijzonder druk over maken “ zegt MacDonald. Er zijn bij de VN verschillende resoluties over aangenomen. Hij vindt het typisch dat geen enkel Caricom land achter hem staat, maar heeft de verzekering dat vele andere landen daar meer dan geinteresseerd in zijn.
Bij de New York Times zegt de perswoordvoerder dat het niet meteen in de bedoeling ligt direct weer een verslaggever naar Suriname te sturen. Er is een Amerikaanse reporter in Brazilie gestationeerd die Suriname in het verleden verschillende malen heeft bezocht, maar er nu al een tijd niet meer is geweest. De krant gebruikt dan ook free lancers voor dit soort klussen. Niettemin heeft de krant een zwakke plek voor Suriname. Dat komt vooral door de belanrgijke rol die ons land tijdens en na de Tweede Wereldoorlog heeft gespeeld toen vrijwel alle aluinaarde uit ons land geimporteerd werd gebruikt om de geallieerde troepen van aluminium te voorzien . De woordvoerder is bijzonder goed op de hoogte van die bijdrage die ons land aan het stabiliseren van de wereld heeft gedaan.
Ook Surinamers in Florida, Californie en andere delen van Amerika, hebben buitengewoon prettig gereageerd op het artikel in de New York Times. ‘ Dat is nog eens wat anders dan de negatieve berichtgeving over het schenden van mensenrechten en de toename van de armoede of smokkelen van verdovende middelen door autoriteiten ‘, zegt een Surinaamse dame in Houston Texa, die liever anoniem blijft, ‘ misschien zou het vaker moeten gebeuren. Dan pas zou ons land echt meegenomen worden in de vaart der volkeren “.
Anton JieSamFoek
Zomer 2008
Hong Kong
Hong Kong, vrijdag-- Je zou willen zweren dat je Emily Lau al ooit eens een keer eerder tegen was gekomen in de
Dominestraat of zo, maar neen, deze activistische en politiek meer dan bewuste vrouw uit Hong Kong
is nooit eerder in Suriname geweest.
" Al heb ik wel al sinds jaar en dag belangstelling vor de geschiedenis maar meer nog voor de toekomst van de
Chinese gemeenschap bij julie ", zegt ze op kantoor in het imposante gebouw van de wetgevende macht hier in
Hong Kong.
Deze dagen vallen zwaar bij de mensen hier.
Niet alleen omdat Mevrouw Thatcher, voormalig minister president van Groot Brittanie, eerder in 1982 nog,
bescherming tegen de agressie van mainland China aan de kroonkolonie had geboden,
maar vooral omdat er niets terecht is gekomen van die belofte.
" Integendeel ", fulmineert Emily , " ze heeft ons totaal verraden en ons in feite aan ons lot overgelaten.
Wij waren veel en veel welvarender en rijker dan China en zijn vandaag de dag een deel, een kolonie, van dat land.
Van onze oorspronkelijke vorm van democratie is niet veel over. Van onze vrijheid wordt elke dag een stukje
meer afgeknabbeld.
Tegen Argentinie wilde ze wel een oorlog om de Falkland eilanden te beginnen, tegen China durfde ze het niet.
Die mensen daar mochten wel via een referendum voor hun eigen lotsbestemming en toekomst kiezen, en zelf bepalen of ze
bij Engeland wilden blijven of niet. Wij kregen die keuze niet. Vind je het gek dat Hong Kong leegloopt en de mensen
wegtrekken? Ik zeg je al Hong Kong en Suriname hebben meer met elkaar gemeen dan je op het eerste gezicht zo
zou zeggen ".
De stoom van boosheid, ergernis en kwaadheid is nog maar een nauwelijks uit haar oren verdwenen en ze windt zich
weer op over een nieuwe vergelijking tussen de twee landen.
Want vandaag is het de herdenking dat op Tiannamen Plein, het plein van de Hemelse Vreugde in Beijing
waar een nog steeds onbekend aantal slachtoffers in de strijd om de democratie in China
is gevallen.
Niemand weet precies hoeveel mensen er zijn gedood, verwond of gevangen genomen, maar op een ieder die
ook maar een beetje belangstelling heeft, voor wat er in de rest van de wereld gebeurd, heeft de beelden van een
jonge student met een witte vlag in elke hand waarmee hij een tank tegen houdt, nog op zijn of haar netvlies.
Het is een foto en het zijn televisiebeelden die de hele wereld zijn overgegaan, toen in juni 1989 en het geweten van
de machthebbers in Beijing danig op de proef hebben gesteld.
" Zolang die mensen die de macht in handen hebben, geen compensatie voor de overlevenden, de slachtoffers en aan
familieleden hebben aangeboden, zolang er niet de nodige excuses worden gemaakt en vooral wanneer er geen
openheid van zaken komt en de verantwoordelijken zich achter de schermen van de macht blijven verbergen,
zolang zijn de wonden die toen in onze matschappij zijn geslagen nog open en niet geheeld. Pas dan kan
het proces van genezing van onze samenleving beginnen ".
Ze vraagt verlegen of een en ander een beetje bekend voorkomt en misschien aan onze eigen situatie van december
1982 doet denken.
Ze nodigt de Ware Tijd uit vanavond dan ook mee naar het Victoria Park te gaan. Daar worden de slachoffers van de slachting
op het Plein van de Hemelse Vreugde herdacht. Maar het is geenszins zeker dat wij elkaar daar rustig zullen kunnen
spreken want niet alleen wordt het een drukte van jewelste, ook moet zij zelf met de microfoon in de hand vanaf het
podium het publiek toespreken en herinneren waarom wij eigenlijk hier bij elkaar zijn.
Bij aankomst zijn er zeker 50 000 mensen. Ze zitten op het gras van het park, zonder uitzondering met pamfletten waar
de schandelijke en afschuwelijke misdaden van het regime in Beijng nogmaals worden aangehaald. Ze hebben allemaal
kaarsen met druppelvangers in de hand en als er liederen worden aangeheven, zingen ze massaal mee.
Ze bidden met zijn allen zachtjes voor zich uit. Toch zwelt dat zachtjes bidden aan als een orkaan die soms in dit
deel van de wereld kan woeden.
Ouderen in rolstoelen en op krukken laten hun tranen de vrije loop, maar ook studenten en andere jongeren
met T shirts aan [ foto ] waarop met zoveel woorden staat " We shall never forget ", " We zullen het nooit
vergeten ". Als je ze vraagt waarom het belangrijk is dat ze de gebeurtenissen van zo lang geleden niet behoren te vergeten
zeggen ze ongeveer hetzelfde als de politici.
Lin is een student van 19 jaar die bij de organisatie van vanavond is betrokken. Ook hij heeft, evenals zijn vriendin van 17,
een zwart T shirt met dezelfde pregnante tekst aan. " Ik was nog maar een kind en baby toen het gebeurde ", zegt hij,
" Ik herinner me er dus hoegenaamd niets van. Maar als je geen actie onderneemt en niets doet, als je passief
naar het verleden kijkt en geen actie onderneemt, geef je de machthebbers de kans weer toe te slaan en hetzelfde weer uit te
halen. Kijk naar Tibet, kijk naar de provincies waar de Chinezen lokale culturen uitroeien zomaar door er een groot aantal mensen naar toe te sturen ".
Hij doelt op het Noordwesten bij de Oeigoeren, 22 miljoen Chinese moslims, die op de grens met Khazakstan in
Urumqi wonen. Net als in Tibet heeft Beijing honderd duizenden Han Chinezen die kant opgestuurd en de lokale
mensen verboden hun eigen taal op school te spreken, of hun eigen godsdienst te prediken. Vaak op straffe van levenslange
oplsuiting of in een enkel geval zelfs de dood. Hij noemt het een vorm van culturele genocide, uitroeing van een volk,
hetzelfde wat in Tibet gebeurt.
De avond verloopt orderlijk. Er worden broodjes en Chinese hapjes verkocht.
Zo te zien is het een vreedzame demonstratie tegen het economische geweld waar China mee over de wereld raast en vele delen
in Afrika, LatijnsAmerika en andere delen over dreigt te nemen en dat om zou kunnen slaan in politiek geweld.
Volgens de Hong Kong Chinezen gaat het om een eigen identteit die verloren raakt. Waar op zich niet zoveel
mee aan de hand zou zijn, als er maar iets beters voor in de plaats terug komt. Of dat in werkelijkheid ook gebeurt
is een kwestie van afwachten. En dat afwachten brengt zoveel onzekerheid en angst met zich mee.
" Reden waarom er zovelen van ons liever nog steeds het land verlaten en emigreren dan een onzekere en misschien wel
onveilige toekomst tegemoet gaan ", zegt Emily Lau.
Anton
Hong Kong Zomer 2008
Dominestraat of zo, maar neen, deze activistische en politiek meer dan bewuste vrouw uit Hong Kong
is nooit eerder in Suriname geweest.
" Al heb ik wel al sinds jaar en dag belangstelling vor de geschiedenis maar meer nog voor de toekomst van de
Chinese gemeenschap bij julie ", zegt ze op kantoor in het imposante gebouw van de wetgevende macht hier in
Hong Kong.
Deze dagen vallen zwaar bij de mensen hier.
Niet alleen omdat Mevrouw Thatcher, voormalig minister president van Groot Brittanie, eerder in 1982 nog,
bescherming tegen de agressie van mainland China aan de kroonkolonie had geboden,
maar vooral omdat er niets terecht is gekomen van die belofte.
" Integendeel ", fulmineert Emily , " ze heeft ons totaal verraden en ons in feite aan ons lot overgelaten.
Wij waren veel en veel welvarender en rijker dan China en zijn vandaag de dag een deel, een kolonie, van dat land.
Van onze oorspronkelijke vorm van democratie is niet veel over. Van onze vrijheid wordt elke dag een stukje
meer afgeknabbeld.
Tegen Argentinie wilde ze wel een oorlog om de Falkland eilanden te beginnen, tegen China durfde ze het niet.
Die mensen daar mochten wel via een referendum voor hun eigen lotsbestemming en toekomst kiezen, en zelf bepalen of ze
bij Engeland wilden blijven of niet. Wij kregen die keuze niet. Vind je het gek dat Hong Kong leegloopt en de mensen
wegtrekken? Ik zeg je al Hong Kong en Suriname hebben meer met elkaar gemeen dan je op het eerste gezicht zo
zou zeggen ".
De stoom van boosheid, ergernis en kwaadheid is nog maar een nauwelijks uit haar oren verdwenen en ze windt zich
weer op over een nieuwe vergelijking tussen de twee landen.
Want vandaag is het de herdenking dat op Tiannamen Plein, het plein van de Hemelse Vreugde in Beijing
waar een nog steeds onbekend aantal slachtoffers in de strijd om de democratie in China
is gevallen.
Niemand weet precies hoeveel mensen er zijn gedood, verwond of gevangen genomen, maar op een ieder die
ook maar een beetje belangstelling heeft, voor wat er in de rest van de wereld gebeurd, heeft de beelden van een
jonge student met een witte vlag in elke hand waarmee hij een tank tegen houdt, nog op zijn of haar netvlies.
Het is een foto en het zijn televisiebeelden die de hele wereld zijn overgegaan, toen in juni 1989 en het geweten van
de machthebbers in Beijing danig op de proef hebben gesteld.
" Zolang die mensen die de macht in handen hebben, geen compensatie voor de overlevenden, de slachtoffers en aan
familieleden hebben aangeboden, zolang er niet de nodige excuses worden gemaakt en vooral wanneer er geen
openheid van zaken komt en de verantwoordelijken zich achter de schermen van de macht blijven verbergen,
zolang zijn de wonden die toen in onze matschappij zijn geslagen nog open en niet geheeld. Pas dan kan
het proces van genezing van onze samenleving beginnen ".
Ze vraagt verlegen of een en ander een beetje bekend voorkomt en misschien aan onze eigen situatie van december
1982 doet denken.
Ze nodigt de Ware Tijd uit vanavond dan ook mee naar het Victoria Park te gaan. Daar worden de slachoffers van de slachting
op het Plein van de Hemelse Vreugde herdacht. Maar het is geenszins zeker dat wij elkaar daar rustig zullen kunnen
spreken want niet alleen wordt het een drukte van jewelste, ook moet zij zelf met de microfoon in de hand vanaf het
podium het publiek toespreken en herinneren waarom wij eigenlijk hier bij elkaar zijn.
Bij aankomst zijn er zeker 50 000 mensen. Ze zitten op het gras van het park, zonder uitzondering met pamfletten waar
de schandelijke en afschuwelijke misdaden van het regime in Beijng nogmaals worden aangehaald. Ze hebben allemaal
kaarsen met druppelvangers in de hand en als er liederen worden aangeheven, zingen ze massaal mee.
Ze bidden met zijn allen zachtjes voor zich uit. Toch zwelt dat zachtjes bidden aan als een orkaan die soms in dit
deel van de wereld kan woeden.
Ouderen in rolstoelen en op krukken laten hun tranen de vrije loop, maar ook studenten en andere jongeren
met T shirts aan [ foto ] waarop met zoveel woorden staat " We shall never forget ", " We zullen het nooit
vergeten ". Als je ze vraagt waarom het belangrijk is dat ze de gebeurtenissen van zo lang geleden niet behoren te vergeten
zeggen ze ongeveer hetzelfde als de politici.
Lin is een student van 19 jaar die bij de organisatie van vanavond is betrokken. Ook hij heeft, evenals zijn vriendin van 17,
een zwart T shirt met dezelfde pregnante tekst aan. " Ik was nog maar een kind en baby toen het gebeurde ", zegt hij,
" Ik herinner me er dus hoegenaamd niets van. Maar als je geen actie onderneemt en niets doet, als je passief
naar het verleden kijkt en geen actie onderneemt, geef je de machthebbers de kans weer toe te slaan en hetzelfde weer uit te
halen. Kijk naar Tibet, kijk naar de provincies waar de Chinezen lokale culturen uitroeien zomaar door er een groot aantal mensen naar toe te sturen ".
Hij doelt op het Noordwesten bij de Oeigoeren, 22 miljoen Chinese moslims, die op de grens met Khazakstan in
Urumqi wonen. Net als in Tibet heeft Beijing honderd duizenden Han Chinezen die kant opgestuurd en de lokale
mensen verboden hun eigen taal op school te spreken, of hun eigen godsdienst te prediken. Vaak op straffe van levenslange
oplsuiting of in een enkel geval zelfs de dood. Hij noemt het een vorm van culturele genocide, uitroeing van een volk,
hetzelfde wat in Tibet gebeurt.
De avond verloopt orderlijk. Er worden broodjes en Chinese hapjes verkocht.
Zo te zien is het een vreedzame demonstratie tegen het economische geweld waar China mee over de wereld raast en vele delen
in Afrika, LatijnsAmerika en andere delen over dreigt te nemen en dat om zou kunnen slaan in politiek geweld.
Volgens de Hong Kong Chinezen gaat het om een eigen identteit die verloren raakt. Waar op zich niet zoveel
mee aan de hand zou zijn, als er maar iets beters voor in de plaats terug komt. Of dat in werkelijkheid ook gebeurt
is een kwestie van afwachten. En dat afwachten brengt zoveel onzekerheid en angst met zich mee.
" Reden waarom er zovelen van ons liever nog steeds het land verlaten en emigreren dan een onzekere en misschien wel
onveilige toekomst tegemoet gaan ", zegt Emily Lau.
Anton
Hong Kong Zomer 2008
Wall Street
HOEVEEL IS EEN TRILJOEN?
New York, dinsdag--Bijna een triljoen dollar heb ik maandag 30 september op Wall Street in New York zien verdampen. Gewoon in de lucht verdwijnen, omdat het Amerikaanse congres niet voor het voorstel van president Bush stemden om de economie uit de impasse te halen.Een triljoen dollar is een miljoen dollar hoopjes die elk een miljoen dollar waard zijn. Zeg maar een miljoen maal een miljoen. De crisis die het land in zijn greep houdt en de financiele stabiliteit van de hele wereld in gevaar brengt, is vorig jaar al ontstaan om een vrij eenvoudige reden. Amerikanen leven al jaren op te grote voet door geld van de bank te lenen en daarmee consumptiegoederen te kopen die voor een groot deel in China en andere goedkope landen worden gemaakt. Maar ook om huizen, auto's, studiegelden te financieren. Banken zelf hebben al dat geld dat ze uitlenen niet en lenen op hun beurt weer geld van het publiek.Maar een groot deel van de mensen, dat op te grote voet leeft en teveel heeft geleend, kan de lening niet terugbetalen en de banken zijn nu dus in de problemen. Veel huizen bijvoorbeeld met hypotheken gefinancierd wordne terug gevorderd. Niet alleen staan de mensen op straat maar daarmee hebben de banken hun geld nog noet terug. Want die huizen zijn veel minder waard geworden door het grote aanbod en de geringe vraag.
Amerika, Amerika .
Het gekke is dat politiek Amerika, dat in principe uit twee partijen bestaat, de Republikeinen en de Democraten, eigenlijk precies verdeeld is. President Bush, een Republikein, stelde een reddings pakket voor van 700 miljard dollar voor om de banken te redden. 700 miljard is 700 hoopjes van een miljoen dollar. Republikeinen zijn in het algemeen meer voor de markt van vraag en aanbod die het werk moeten doen. Een soort natuurlijk selectie waarbij de zwakken in de samenleving de verliezers zijn. Dus het bedrijfsleven, grote olie bedrijven en banken en dergelijke, is de winnaar. Maar het grootste deel van zijn eigen partij stemde tegen het plan, terwijl de Democraten, die over het algemeen voor een socialer Amerika zijn [ meer en beter gezondheidszorg, betere scholen en onderwijs, Het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden heeft het reddingsplan van 700 miljard dollar voor de economische crisis waarmee de VS worstelen, verworpen: 228 afgevaardigden stemden tegen, 205 voor het reddingsplan. Op de beurs op Wall Street waar ik nu om me heen kijk, dook de Dow-Jones, dat is de grootste index, meteen spectaculair omlaag met bijna 800 punten of 6,98%. Dat is in punten de scherpste daling ooit op één dag. De Nasdaq, de index voor enkele andere meest technologische fondsen, ging onderuit met maar liefst 9,14%. De verwerping van het plan is ook slecht nieuws voor de financiële sector in Azie, Latijns Amerika en Europa. Niemand weet wat er in de toekomst gaat gbeuren.Toch was er een klein beetje hoop op Capitol Hill wara het Huis zetelt. De voorstanders van het plan maakten zich sterk dat het plan snel opnieuw gestemd kan worden, en dat ze uiteindelijk maar elf Democraten meer moeten overtuigen om het reddingsplan er toch door te krijgen.Als dat niet lukt, moet de architect van het reddingsplan, Henry Paulson minister van Financien, terug naar de tekentafel met zijn plannen. Pas als het Huis van Afgevaardigden en later de Senaat akkoord gaan met het voorstel, mag president Bush zijn handtekening zetten. Daarna kan het reddingsplan in werking treden. Dat is democratie.De stemming verliep spannend. In de ruim tien minuten durende procedure ging het aantal voor- en tegenstemmers nagenoeg gelijk op.Pas toen de stemming even stil werd gelegd en daarna werd hervat, bleken de tegenstanders de meerderheid te hebben. Het waren overigens niet alleen de Republikeinen die zoals verwacht in grote getale tegenstemden. 94 Democraten stemden tegen en nekten daarmee het plan. Ze volgen de meerderheid van de Amerikanen. Die lieten overal weten tegen het plan te zijn. De doorsnee-Amerikaan vindt dat het de roekeloosheid van de beursjongens beloont.President Bush zei erg teleurgesteld te zijn en roept een crisisvergadering bij elkaar.
Obama ziet het nog zitten
De Democratische presidentskandidaat Barack Obama blijft hoopvol dat het Amerikaanse parlement uiteindelijk instemt met het reddingsplan voor de economie."Ik ben ervan overtuigd dat het gaat lukken. Het gaat alleen een beetje moeizaam", zei Obama op een verkiezingsbijeenkomst in Westminster.Obama voegde eraan toe dat besluitvorming wel vaker lastig is in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat. Wat ter stemming lag was sowieso al een aangepaste versie van het voorstel dat minister van Financiën Henry Paulson vorige week indiende. Maar zelfs dit ging te ver voor een meerderheid van de volksvertegenwoordigers. Ze zien het idee niet zitten dat de regering honderden miljarden besteedt aan steun aan bedrijven.Het nieuwe voorstel was erop gericht financiële instellingen met geld van de spaarders onverkoopbare effecten. Het oorspronkelijke voorstel van Paulson, dat slechts drie kantjes telde, was door de vele antekeningen die de afgelopen week zijn toegevoegd, uitgegroeid tot een wetsontwerp van ruim honderd pagina's. De maximale bestedingsruimte van 700 miljard dollar bleef gehandhaafd, maar het op te richten noodfonds kreeg in eerste aanleg de beschikking over 250 miljard dollar. Dat kon dan op verzoek van de president oplopen tot 350 miljard dollar. Verdere uitgaven moesten eerst aan het Congres worden voorgelegd.In ruil voor de hulp zou de regering een belang in de bedrijven krijgen die van het programma gebruik maken. Dat moest ervoor zorgen dat de belastingbetaler ervan profiteert als de betreffende ondernemingen er weer bovenop komen.
Winst
Het was de bedoeling dat de regering opgekochte bezittingen weer door zou verkopen. Als de markt eenmaal is gekalmeerd, is het niet uitgesloten dat daarop zelfs winst wordt gemaakt, die dan weer moest terugvloeien in de staatskas.Het nieuwe voorstel voorzag ook in een scherp toezicht op de uitvoering van het programma. Sommige volksvertegenwoordigers vonden dat de minister van Financiën in het oorspronkelijke voorstel te ruime bevoegdheden kreeg.Ook werd in de nieuwe versie paal en perk gesteld aan hoge vergoedingen en gouden handdrukken voor topbestuurders van betrokken bedrijven.De Republikeinen lagen vorige week al dwars. Zij zagen het niet zitten om gemeenschapsgeld te gebruiken om bedrijven te redden, zonder dat daar strenge voorwaarden aan waren verbonden.Zij kwamen met een alternatief idee, dat de verantwoordelijkheid bij private partijen legde. De Democraten bestempelden dat voorstel echter als onwerkbaar.Nancy Pelosi, de voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, reageerde teleurgesteld op het afwijzen van het reddingsplan voor Amerikaanse banken. "De Democraten hebben dit plan gesteund, terwijl het niet eens ons voorstel was", aldus Pelosi. Ze ging even voorbij aan het feit dat 94 leden van haar fractie tegen stemden.Ook commissievoorzitter van Financiën, Barney Frank, had gehoopt op goedkeuring van het plan. "Sommigen denken blijkbaar dat er geen crisis is", aldus de Democraat, die nauw betrokken was bij het ontwikkelen van de plannen.De Democraten gaven meteen na de stemming aan verder te willen werken aan het ontwikkelen van verdere plannen. "Dat vereist dan wel wat coördinatie aan de kant van de Republikeinen, anders krijgen we niets voor elkaar", aldus Frank, die verder zei "ontsteld te zijn over de kleinzerigheid" van de tegenstemmende Republikeinen. Amerika is in paniek. De spaarders rennen nog niet naar de bank om hun spaarcenten op te halen en onder een matras thuis te verstoppen. Ze slaan de handen voor het gezicht. Ze schreeuwen en huilen dat ze hun spaarcenten, war z ehard voor hebben gewerkt en gespaard, kwijt cent. 700 miljard, bijna een triljoen dollar gewoon weg. Verdampt. Dat is 700 hoopjes van een miljoen dollar elk.
Anton JieSamFoek op Wall StreetNew York, 30 september 2008
New York, dinsdag--Bijna een triljoen dollar heb ik maandag 30 september op Wall Street in New York zien verdampen. Gewoon in de lucht verdwijnen, omdat het Amerikaanse congres niet voor het voorstel van president Bush stemden om de economie uit de impasse te halen.Een triljoen dollar is een miljoen dollar hoopjes die elk een miljoen dollar waard zijn. Zeg maar een miljoen maal een miljoen. De crisis die het land in zijn greep houdt en de financiele stabiliteit van de hele wereld in gevaar brengt, is vorig jaar al ontstaan om een vrij eenvoudige reden. Amerikanen leven al jaren op te grote voet door geld van de bank te lenen en daarmee consumptiegoederen te kopen die voor een groot deel in China en andere goedkope landen worden gemaakt. Maar ook om huizen, auto's, studiegelden te financieren. Banken zelf hebben al dat geld dat ze uitlenen niet en lenen op hun beurt weer geld van het publiek.Maar een groot deel van de mensen, dat op te grote voet leeft en teveel heeft geleend, kan de lening niet terugbetalen en de banken zijn nu dus in de problemen. Veel huizen bijvoorbeeld met hypotheken gefinancierd wordne terug gevorderd. Niet alleen staan de mensen op straat maar daarmee hebben de banken hun geld nog noet terug. Want die huizen zijn veel minder waard geworden door het grote aanbod en de geringe vraag.
Amerika, Amerika .
Het gekke is dat politiek Amerika, dat in principe uit twee partijen bestaat, de Republikeinen en de Democraten, eigenlijk precies verdeeld is. President Bush, een Republikein, stelde een reddings pakket voor van 700 miljard dollar voor om de banken te redden. 700 miljard is 700 hoopjes van een miljoen dollar. Republikeinen zijn in het algemeen meer voor de markt van vraag en aanbod die het werk moeten doen. Een soort natuurlijk selectie waarbij de zwakken in de samenleving de verliezers zijn. Dus het bedrijfsleven, grote olie bedrijven en banken en dergelijke, is de winnaar. Maar het grootste deel van zijn eigen partij stemde tegen het plan, terwijl de Democraten, die over het algemeen voor een socialer Amerika zijn [ meer en beter gezondheidszorg, betere scholen en onderwijs, Het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden heeft het reddingsplan van 700 miljard dollar voor de economische crisis waarmee de VS worstelen, verworpen: 228 afgevaardigden stemden tegen, 205 voor het reddingsplan. Op de beurs op Wall Street waar ik nu om me heen kijk, dook de Dow-Jones, dat is de grootste index, meteen spectaculair omlaag met bijna 800 punten of 6,98%. Dat is in punten de scherpste daling ooit op één dag. De Nasdaq, de index voor enkele andere meest technologische fondsen, ging onderuit met maar liefst 9,14%. De verwerping van het plan is ook slecht nieuws voor de financiële sector in Azie, Latijns Amerika en Europa. Niemand weet wat er in de toekomst gaat gbeuren.Toch was er een klein beetje hoop op Capitol Hill wara het Huis zetelt. De voorstanders van het plan maakten zich sterk dat het plan snel opnieuw gestemd kan worden, en dat ze uiteindelijk maar elf Democraten meer moeten overtuigen om het reddingsplan er toch door te krijgen.Als dat niet lukt, moet de architect van het reddingsplan, Henry Paulson minister van Financien, terug naar de tekentafel met zijn plannen. Pas als het Huis van Afgevaardigden en later de Senaat akkoord gaan met het voorstel, mag president Bush zijn handtekening zetten. Daarna kan het reddingsplan in werking treden. Dat is democratie.De stemming verliep spannend. In de ruim tien minuten durende procedure ging het aantal voor- en tegenstemmers nagenoeg gelijk op.Pas toen de stemming even stil werd gelegd en daarna werd hervat, bleken de tegenstanders de meerderheid te hebben. Het waren overigens niet alleen de Republikeinen die zoals verwacht in grote getale tegenstemden. 94 Democraten stemden tegen en nekten daarmee het plan. Ze volgen de meerderheid van de Amerikanen. Die lieten overal weten tegen het plan te zijn. De doorsnee-Amerikaan vindt dat het de roekeloosheid van de beursjongens beloont.President Bush zei erg teleurgesteld te zijn en roept een crisisvergadering bij elkaar.
Obama ziet het nog zitten
De Democratische presidentskandidaat Barack Obama blijft hoopvol dat het Amerikaanse parlement uiteindelijk instemt met het reddingsplan voor de economie."Ik ben ervan overtuigd dat het gaat lukken. Het gaat alleen een beetje moeizaam", zei Obama op een verkiezingsbijeenkomst in Westminster.Obama voegde eraan toe dat besluitvorming wel vaker lastig is in het Huis van Afgevaardigden en de Senaat. Wat ter stemming lag was sowieso al een aangepaste versie van het voorstel dat minister van Financiën Henry Paulson vorige week indiende. Maar zelfs dit ging te ver voor een meerderheid van de volksvertegenwoordigers. Ze zien het idee niet zitten dat de regering honderden miljarden besteedt aan steun aan bedrijven.Het nieuwe voorstel was erop gericht financiële instellingen met geld van de spaarders onverkoopbare effecten. Het oorspronkelijke voorstel van Paulson, dat slechts drie kantjes telde, was door de vele antekeningen die de afgelopen week zijn toegevoegd, uitgegroeid tot een wetsontwerp van ruim honderd pagina's. De maximale bestedingsruimte van 700 miljard dollar bleef gehandhaafd, maar het op te richten noodfonds kreeg in eerste aanleg de beschikking over 250 miljard dollar. Dat kon dan op verzoek van de president oplopen tot 350 miljard dollar. Verdere uitgaven moesten eerst aan het Congres worden voorgelegd.In ruil voor de hulp zou de regering een belang in de bedrijven krijgen die van het programma gebruik maken. Dat moest ervoor zorgen dat de belastingbetaler ervan profiteert als de betreffende ondernemingen er weer bovenop komen.
Winst
Het was de bedoeling dat de regering opgekochte bezittingen weer door zou verkopen. Als de markt eenmaal is gekalmeerd, is het niet uitgesloten dat daarop zelfs winst wordt gemaakt, die dan weer moest terugvloeien in de staatskas.Het nieuwe voorstel voorzag ook in een scherp toezicht op de uitvoering van het programma. Sommige volksvertegenwoordigers vonden dat de minister van Financiën in het oorspronkelijke voorstel te ruime bevoegdheden kreeg.Ook werd in de nieuwe versie paal en perk gesteld aan hoge vergoedingen en gouden handdrukken voor topbestuurders van betrokken bedrijven.De Republikeinen lagen vorige week al dwars. Zij zagen het niet zitten om gemeenschapsgeld te gebruiken om bedrijven te redden, zonder dat daar strenge voorwaarden aan waren verbonden.Zij kwamen met een alternatief idee, dat de verantwoordelijkheid bij private partijen legde. De Democraten bestempelden dat voorstel echter als onwerkbaar.Nancy Pelosi, de voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, reageerde teleurgesteld op het afwijzen van het reddingsplan voor Amerikaanse banken. "De Democraten hebben dit plan gesteund, terwijl het niet eens ons voorstel was", aldus Pelosi. Ze ging even voorbij aan het feit dat 94 leden van haar fractie tegen stemden.Ook commissievoorzitter van Financiën, Barney Frank, had gehoopt op goedkeuring van het plan. "Sommigen denken blijkbaar dat er geen crisis is", aldus de Democraat, die nauw betrokken was bij het ontwikkelen van de plannen.De Democraten gaven meteen na de stemming aan verder te willen werken aan het ontwikkelen van verdere plannen. "Dat vereist dan wel wat coördinatie aan de kant van de Republikeinen, anders krijgen we niets voor elkaar", aldus Frank, die verder zei "ontsteld te zijn over de kleinzerigheid" van de tegenstemmende Republikeinen. Amerika is in paniek. De spaarders rennen nog niet naar de bank om hun spaarcenten op te halen en onder een matras thuis te verstoppen. Ze slaan de handen voor het gezicht. Ze schreeuwen en huilen dat ze hun spaarcenten, war z ehard voor hebben gewerkt en gespaard, kwijt cent. 700 miljard, bijna een triljoen dollar gewoon weg. Verdampt. Dat is 700 hoopjes van een miljoen dollar elk.
Anton JieSamFoek op Wall StreetNew York, 30 september 2008
Obama
KIDS OF THE BLOCK
Jacksonville, Florida, Zondag --De straten in de achterbuurten van tropisch Jacksonville in Florida zien er door de ogen van Ryamond anders uit. Hij wijst op een gemoedelijke veranda met een stel vrienden: ‘Dat zijn de drugsdealers.’ Dit blok wordt gerund door de Undergound, legt hij uit. Dat is een van de gangs die deze wijk van Jacksonville onveilig maken. Een jong meisje loopt voorbij. ‘Ik ken haar. Die auto van jullie – ik zou er wel andere velgen en een paar mooie dingen op zetten. Maar daar stapt ze zo in. Zodra meisjes een beetje haar hier en daar beginnen te krijgen, doen ze het met je, man. Als ze 13, 14 zijn. Ze schudden met hun billen en zijn hun verstand kwijt.’
Toen Raymond 13 was, schoot hij voor het eerst met een echt pistool op een vriend. Daarvoor had hij het met een speelgoed pistooltje al honderden keren gedaan. Maar nu was het echt. ‘Hij had mijn broertje in elkaar geslagen, en dat vond ik heel erg.’ Hij was al een paar jaar daarvoor bij de BGs gekomen. De letters staan voor Black Guns, een andere bekende gang.
Zoals alle gangleden moest Raymond een eeuwige belofte afleggen. Dat hij trouw zou zijn aan de andere leden, dat hij ouders en ouderen in de gang zou respecteren, dat hij zelf geen drugsverslaafde zou worden, dat hij zijn lichaam goed zou verzorgen en in stand houden, dat hij zijn best zou doen op school. Maar met dat laatste ging het mis. ‘Ze leren je daar dingen die je helemaal niet wilt weten, over Algebra en Meetkunde en zo. Laten ze liever iets vertellen over de gangs en over beroemde gangleiders.’
Raymond klaagt dat de strenge regels voor gangleden niet meer worden nageleefd. ‘Er wordt nu zoveel meer geschoten. Je kunt je huis niet meer uit, ze vechten op school, ze moorden op school.’ En wat doet de politie? ‘Die zijn bang, want ze denken dat we gek zijn. En dat zijn velen van ons ook.’
Het komt allemaal, denkt Raymond, omdat de vroegere gangleiders er niet meer zijn. Die zitten in de gevangenis, ze zijn dood of ze zijn verslaafd. ‘Zonder het hoofd valt het lichaam uit elkaar. Er zijn geen vaders hier.’ Overigens verkoopt hij zelf ook wel eens drugs aan die verslaafden. ‘Het is misschien niet goed om aan vrienden te verkopen. Maar ik moet toch ook leven?’
Hij ziet er vol stijl uit, denkt hij. Zijn vriendin is trots dat hij zoveel geld uit kan geven aan cosmetica. Soms 500 dollar per week. Zoals alle jongens in Jacksonville is hij zwart en heeft hij zijn spijkerbroek onder zijn billen hangen. Maar hij draagt een witte hoofdband en een piepjong hondje op zijn arm, Carisma. De drugsdealers komen aanlopen om het hondje te bewonderen. ‘Kijk nou, ze gaat slapen’, zegt een van hen.
Aan de slordige Anderhurst Avenue, waar groepjes jongens met ontbloot bovenlijf en dure, nieuwe Nike Air-schoenen voor winkels hangen, heeft een buurvrouw, Mavis van Ness, de gevolgen van de bendeoorlogen zichtbaar gemaakt. Op een open plek tegenover haar huis staat een soort doden herdenkingsplaats met rechtopstaande bakstenen. ‘ Decadence (11)’ staat erop geschilderd, ‘ Dead Lazarus (14)’, of ‘ John Jones Brown (18)’.
OBAMA FOR PRESIDENT
Deze vrouw kan achter elke steen een verhaal vertellen. Het jongetje Decadence ging snoep kopen met een vriend, toen twee bendes van weerszijden van de straat op elkaar vuurden. Hij kreeg een kogel in zijn hoofd. Voordat hij strierf zei hij nog dat hij nooit geweten had dat het in het echt ook pijn deed. Op de televisie had hij die ervaring niet.Of neem David Carush (16), die in de kerk orgel speelde en ook buiten de kerkdeur door een verdwaalde kogel werd geraakt. Maar ook de daders worden slachtoffer, zoals Big Turner Slow (18), die zelf bendeleider was.
De buurvrouw is met de stenen begonnen in mei 2007, toen haar 16-jarige buurjongen Holdrum Truthful werd doodgeschoten. Sindsdien zijn in het ganggeweld van Jacksonville tegen de 40 kinderen omgekomen. ‘Er staan 25 stenen, ik moet er nog 15 bijzetten. Het is niet bij te benen’, zegt ze moedeloos, ' Ik word er wanhopig van.
Zij doet er alles aan om het aantal stenen te beperken. Van haar eigen huis heeft ze een huiskamer voor jongens in de puberteit gemaakt: Kids off the Block. Onder het motto ‘doe iets – redt een kind’ probeert ze de jongens buiten het gangleven te houden. Ze organiseert football-, soccer- en basketbalwedstrijden en heeft een muziekstudio in haar huis gebouwd. ‘Ze willen allemaal rapper worden’, legt ze uit, ' maar geen mens van de gemeente die mij hierbij helpt '.
In de huiskamer, waar ook haar moeder zit en haar echtgenoot langdurig werkt aan een kapotte stofzuiger, lopen jongens in en uit. Zij is een krachtige vrouw die mij aan Diane Ross en Tina Turner tegelijkertijd doet denken met een uitstraling die moederlijk en zonder omhaal is. ‘Waarom heb je geen eten meegenomen? Dat had ik toch gezegd?’ De jongens gaan achter de computer zitten om YouTube-filmpjes te bekijken. Zij handhaaft slechts drie regels streng: niet vloeken, niet vechten en elkaar nigger te noemen. Want zo spreken ze elkaar hier aan.
Zij begrijpt beter dan wie dan ook jongens in een bende oftewel een gang gaan. ‘De kinderen hebben hier niets anders te doen dan op straathoeken hangen. Ze zijn alleen thuis. Hun vaders zijn in de gevangenis, dood of verdwenen. Hun moeders hebben twee baantjes of zijn zelf aan de drugs. De bende is hun familie.’
Haar jongens, ganglid of niet, biedt ze ook een vervangende familie. Vandaag bestaat Kids off the Block een jaar en komen ze allemaal met zelfgemaakte schotels naar haar huis. Stoere jongens met grote lichamen, maar poeslief tegen deze uitzonderlijke vrouw.
Als het eten verorberd is, demonstreren ze aan elkaar de nieuwste break of anders wel hiphoppasjes bij muziek uit de computer. Er gaat een luid gejoel op als Mavis zich in het midden van de kring begeeft en ook gaat proberen te breaken.
LATIN KINGS
Maar of ze er nu buiten blijven of niet, de gangs, met namen als Latin Kings of Four Corner Hustlers, bepalen het leven op straat, en dus dat van de jongens. ‘Het kan erg gevaarlijk zijn om van de ene naar de andere buurt te lopen’, zegt Triple A., een boom van een jongen die probeert zijn best te doen op school. ‘Als je haar naar rechts gekamd is, kan dat een teken zijn dat je bij een bepaalde gang zit; als het anders zit, hoor je bij een andere.’
‘Het geweld loopt echt uit de hand’, zegt Mavis. ‘Onze soldaten vechten in Irak, maar hier in onze steden is het dagelijks oorlog.’ Ze hoopt dat Obama president wordt, want die is in deze wijk nog opbouwwerker geweest en kent de problemen. Eigenlijk weet ze zeker dat deze Obama grote veranderingen in Amerika teweeg zal brengen.
Politie en politiek in Jacksonville proberen wanhopig de straten rustig te houden, net als hun collega’s in de andere grote steden van de VS: een programma om jongeren de komende maanden van de straat te houden en een inleverdag voor schietwapens, maar ook helikopterpatrouilles en nieuwe automatische geweren om de gangs te kunnen bestrijden.
Veel jongens hier zoeken hun veiligheid dichterbij, in de gangs zelf. ‘Eerst ga je erbij om eindelijk ongestoord door de buurt te kunnen lopen. Dan raak je geïnteresseerd in geld, schoenen en kleren, en ga je stelen en dealen’, zegt Jackson Dulith (34), ex-gang-lid. Op zijn bovenarm zit nog de davidsster van de Gangster Guns getatoeëerd. De rest van zijn bovenlichaam zit vol met gevangenistatoeages en grote littekens van mesgevechten. ‘Ik heb altijd mijn best gedaan hem eruit te halen en het is uiteindelijk gelukt’, roept zijn tante, een politievrouw, vanaf de veranda van het huis.
Zulke familiehulp was er niet voor Raymond, het ganglid met het hondje. Hij heeft zijn vader nauwelijks gekend en is van pleeggezin naar pleeggezin getrokken. ‘Die deden het alleen voor het geld’, zegt hij. ‘Vanaf mijn 16de was ik op straat.’ Jongens als hij komen vanzelfsprekend in het gangleven terecht, legt hij geduldig uit: ‘Alles wat je kent, is wat je ziet.’
Maar hij werkt nu wel aan zijn toekomstdroom: rapper worden. Hij rapt een van zijn songs voor ons. ‘Hey you little nigger, stay far from me, of I am gonna chop your dollar.’ Het gaat over het leven in de gang, het klinkt goed en het n-woord komt in elke zin voor. ‘Ik ga naar New York, zegt jij. Daar zijn de grote platenmaatschappijen. Wie mij het eerste contracteert, heeft geluk. Ik ben van plan het te maken. Eminem is ook van high school geschopt. Die verdient nu miljoenen.’
Anton JieSamFoek
2 november 2008
Jacksonville, Florida, Zondag --De straten in de achterbuurten van tropisch Jacksonville in Florida zien er door de ogen van Ryamond anders uit. Hij wijst op een gemoedelijke veranda met een stel vrienden: ‘Dat zijn de drugsdealers.’ Dit blok wordt gerund door de Undergound, legt hij uit. Dat is een van de gangs die deze wijk van Jacksonville onveilig maken. Een jong meisje loopt voorbij. ‘Ik ken haar. Die auto van jullie – ik zou er wel andere velgen en een paar mooie dingen op zetten. Maar daar stapt ze zo in. Zodra meisjes een beetje haar hier en daar beginnen te krijgen, doen ze het met je, man. Als ze 13, 14 zijn. Ze schudden met hun billen en zijn hun verstand kwijt.’
Toen Raymond 13 was, schoot hij voor het eerst met een echt pistool op een vriend. Daarvoor had hij het met een speelgoed pistooltje al honderden keren gedaan. Maar nu was het echt. ‘Hij had mijn broertje in elkaar geslagen, en dat vond ik heel erg.’ Hij was al een paar jaar daarvoor bij de BGs gekomen. De letters staan voor Black Guns, een andere bekende gang.
Zoals alle gangleden moest Raymond een eeuwige belofte afleggen. Dat hij trouw zou zijn aan de andere leden, dat hij ouders en ouderen in de gang zou respecteren, dat hij zelf geen drugsverslaafde zou worden, dat hij zijn lichaam goed zou verzorgen en in stand houden, dat hij zijn best zou doen op school. Maar met dat laatste ging het mis. ‘Ze leren je daar dingen die je helemaal niet wilt weten, over Algebra en Meetkunde en zo. Laten ze liever iets vertellen over de gangs en over beroemde gangleiders.’
Raymond klaagt dat de strenge regels voor gangleden niet meer worden nageleefd. ‘Er wordt nu zoveel meer geschoten. Je kunt je huis niet meer uit, ze vechten op school, ze moorden op school.’ En wat doet de politie? ‘Die zijn bang, want ze denken dat we gek zijn. En dat zijn velen van ons ook.’
Het komt allemaal, denkt Raymond, omdat de vroegere gangleiders er niet meer zijn. Die zitten in de gevangenis, ze zijn dood of ze zijn verslaafd. ‘Zonder het hoofd valt het lichaam uit elkaar. Er zijn geen vaders hier.’ Overigens verkoopt hij zelf ook wel eens drugs aan die verslaafden. ‘Het is misschien niet goed om aan vrienden te verkopen. Maar ik moet toch ook leven?’
Hij ziet er vol stijl uit, denkt hij. Zijn vriendin is trots dat hij zoveel geld uit kan geven aan cosmetica. Soms 500 dollar per week. Zoals alle jongens in Jacksonville is hij zwart en heeft hij zijn spijkerbroek onder zijn billen hangen. Maar hij draagt een witte hoofdband en een piepjong hondje op zijn arm, Carisma. De drugsdealers komen aanlopen om het hondje te bewonderen. ‘Kijk nou, ze gaat slapen’, zegt een van hen.
Aan de slordige Anderhurst Avenue, waar groepjes jongens met ontbloot bovenlijf en dure, nieuwe Nike Air-schoenen voor winkels hangen, heeft een buurvrouw, Mavis van Ness, de gevolgen van de bendeoorlogen zichtbaar gemaakt. Op een open plek tegenover haar huis staat een soort doden herdenkingsplaats met rechtopstaande bakstenen. ‘ Decadence (11)’ staat erop geschilderd, ‘ Dead Lazarus (14)’, of ‘ John Jones Brown (18)’.
OBAMA FOR PRESIDENT
Deze vrouw kan achter elke steen een verhaal vertellen. Het jongetje Decadence ging snoep kopen met een vriend, toen twee bendes van weerszijden van de straat op elkaar vuurden. Hij kreeg een kogel in zijn hoofd. Voordat hij strierf zei hij nog dat hij nooit geweten had dat het in het echt ook pijn deed. Op de televisie had hij die ervaring niet.Of neem David Carush (16), die in de kerk orgel speelde en ook buiten de kerkdeur door een verdwaalde kogel werd geraakt. Maar ook de daders worden slachtoffer, zoals Big Turner Slow (18), die zelf bendeleider was.
De buurvrouw is met de stenen begonnen in mei 2007, toen haar 16-jarige buurjongen Holdrum Truthful werd doodgeschoten. Sindsdien zijn in het ganggeweld van Jacksonville tegen de 40 kinderen omgekomen. ‘Er staan 25 stenen, ik moet er nog 15 bijzetten. Het is niet bij te benen’, zegt ze moedeloos, ' Ik word er wanhopig van.
Zij doet er alles aan om het aantal stenen te beperken. Van haar eigen huis heeft ze een huiskamer voor jongens in de puberteit gemaakt: Kids off the Block. Onder het motto ‘doe iets – redt een kind’ probeert ze de jongens buiten het gangleven te houden. Ze organiseert football-, soccer- en basketbalwedstrijden en heeft een muziekstudio in haar huis gebouwd. ‘Ze willen allemaal rapper worden’, legt ze uit, ' maar geen mens van de gemeente die mij hierbij helpt '.
In de huiskamer, waar ook haar moeder zit en haar echtgenoot langdurig werkt aan een kapotte stofzuiger, lopen jongens in en uit. Zij is een krachtige vrouw die mij aan Diane Ross en Tina Turner tegelijkertijd doet denken met een uitstraling die moederlijk en zonder omhaal is. ‘Waarom heb je geen eten meegenomen? Dat had ik toch gezegd?’ De jongens gaan achter de computer zitten om YouTube-filmpjes te bekijken. Zij handhaaft slechts drie regels streng: niet vloeken, niet vechten en elkaar nigger te noemen. Want zo spreken ze elkaar hier aan.
Zij begrijpt beter dan wie dan ook jongens in een bende oftewel een gang gaan. ‘De kinderen hebben hier niets anders te doen dan op straathoeken hangen. Ze zijn alleen thuis. Hun vaders zijn in de gevangenis, dood of verdwenen. Hun moeders hebben twee baantjes of zijn zelf aan de drugs. De bende is hun familie.’
Haar jongens, ganglid of niet, biedt ze ook een vervangende familie. Vandaag bestaat Kids off the Block een jaar en komen ze allemaal met zelfgemaakte schotels naar haar huis. Stoere jongens met grote lichamen, maar poeslief tegen deze uitzonderlijke vrouw.
Als het eten verorberd is, demonstreren ze aan elkaar de nieuwste break of anders wel hiphoppasjes bij muziek uit de computer. Er gaat een luid gejoel op als Mavis zich in het midden van de kring begeeft en ook gaat proberen te breaken.
LATIN KINGS
Maar of ze er nu buiten blijven of niet, de gangs, met namen als Latin Kings of Four Corner Hustlers, bepalen het leven op straat, en dus dat van de jongens. ‘Het kan erg gevaarlijk zijn om van de ene naar de andere buurt te lopen’, zegt Triple A., een boom van een jongen die probeert zijn best te doen op school. ‘Als je haar naar rechts gekamd is, kan dat een teken zijn dat je bij een bepaalde gang zit; als het anders zit, hoor je bij een andere.’
‘Het geweld loopt echt uit de hand’, zegt Mavis. ‘Onze soldaten vechten in Irak, maar hier in onze steden is het dagelijks oorlog.’ Ze hoopt dat Obama president wordt, want die is in deze wijk nog opbouwwerker geweest en kent de problemen. Eigenlijk weet ze zeker dat deze Obama grote veranderingen in Amerika teweeg zal brengen.
Politie en politiek in Jacksonville proberen wanhopig de straten rustig te houden, net als hun collega’s in de andere grote steden van de VS: een programma om jongeren de komende maanden van de straat te houden en een inleverdag voor schietwapens, maar ook helikopterpatrouilles en nieuwe automatische geweren om de gangs te kunnen bestrijden.
Veel jongens hier zoeken hun veiligheid dichterbij, in de gangs zelf. ‘Eerst ga je erbij om eindelijk ongestoord door de buurt te kunnen lopen. Dan raak je geïnteresseerd in geld, schoenen en kleren, en ga je stelen en dealen’, zegt Jackson Dulith (34), ex-gang-lid. Op zijn bovenarm zit nog de davidsster van de Gangster Guns getatoeëerd. De rest van zijn bovenlichaam zit vol met gevangenistatoeages en grote littekens van mesgevechten. ‘Ik heb altijd mijn best gedaan hem eruit te halen en het is uiteindelijk gelukt’, roept zijn tante, een politievrouw, vanaf de veranda van het huis.
Zulke familiehulp was er niet voor Raymond, het ganglid met het hondje. Hij heeft zijn vader nauwelijks gekend en is van pleeggezin naar pleeggezin getrokken. ‘Die deden het alleen voor het geld’, zegt hij. ‘Vanaf mijn 16de was ik op straat.’ Jongens als hij komen vanzelfsprekend in het gangleven terecht, legt hij geduldig uit: ‘Alles wat je kent, is wat je ziet.’
Maar hij werkt nu wel aan zijn toekomstdroom: rapper worden. Hij rapt een van zijn songs voor ons. ‘Hey you little nigger, stay far from me, of I am gonna chop your dollar.’ Het gaat over het leven in de gang, het klinkt goed en het n-woord komt in elke zin voor. ‘Ik ga naar New York, zegt jij. Daar zijn de grote platenmaatschappijen. Wie mij het eerste contracteert, heeft geluk. Ik ben van plan het te maken. Eminem is ook van high school geschopt. Die verdient nu miljoenen.’
Anton JieSamFoek
2 november 2008
Abonneren op:
Posts (Atom)
